Ruhunun yaman direnişiydi sevda. Hayatın zorları içinde kalbinde büyüttüğü tek güzellikti.
Kara kaşlarını, ela gözlerini indirdimi yere!! görenler üzülürdü onun için.
Ahh derlerdi; yine vurgun yemiş aşk sahili PEMBE’nin.
Dalgalar hüzün dağından taş getirmiş, boranlar , fırtınalar sevda nehrinden, tükenen hayaller biriktirmişti kumsalına.
O asla sevmekten vazgeçmezdi ama!! Ufuktaki kızıl hareleri delerek bakan gözlerinde hep tüterdi aşkı, ümit biriktirirdi kirpiklerinin karasında, ela gözlerini şahit kılardı sevdasına.
PEMBE; bir balıkçı kulübesinde, döşeği solmuş bir sedir üzerinde çocuk anne denilecek yaşta bir yaşamdan kayarak gelmişti bu dünyaya. En değerli takısı ziynetindeki sevgi dağıydı çevresine duyduğu
.Mor gökyüzü hıçkırdığında eleminden, bir fırtına ertesi rastlamıştı aşkına. Denizden yorgun gelen bir yabancıya verdi gönlünü.
Giderken denizci ;
PEMBE’nin kalbinide almıştı yanına.Bir dahada gökyüzü hiç mor olmamış, boran solumamıştı hava.
O gün bugündür; yaralı kısraktı PEMBEnin ziynetine sakladığı aşkı.Soranlara sevdiğinin adını söylemezdi hiç. Beklide aşkının adı bir bahaneydi onun için,önemli olan seven bir kalbi olmasıydı.Ya masaldan gerçeğe dönemeyen bir deniz kızı olarak gelmek olsaydı kaderi? Hep buna şükreder sevmeye devam ederdi. SEVGİ yaşamın rengiydi. SEVGİSİ adı gibi PEMBEYDİ.

Alev YAVUZ
12/05/2009