RAPUNZEL’İ GÖRDÜM BUGÜN

Hey rapunzeL,

Ruhumu dinlendiriyordun sen, bütün yorgunluğumu biraz konuştuğumda alabiliyordun, biraz konuştuğumuzda mutlu oluyordum yine, hani demiştim ya sana da, bütün kötülüklerin içinden, bütün soğukların içinde hep kardelen gibi aç hayatımda diye. Uzun zaman hep kardelendin benim için. Hep açtın, ama sonra, ama sonra, sonra…

Gittin gideli uzun zaman oldu, yorgunluğumu atamayalı uzun zaman, mutlu olamadığım uzun zaman, her yerde soğuklar var. Mevsim bahar, ama içimde kış var. Üşüyorum sensizken, titriyorum geceleri, en kötüsü de elimin telefona gitmesi. Eskiden olsa durumu anlatırdım sana, nerde ne yaşadım diye ama şimdi… Ama şimdi yoksun, gittin be kardelen gittin…

Bugün konuştuk yine seninle, bana kalsa konuşamazdık ama yakaladın işte yine beni. Halimi, hatırımı sordun, daha iyiyim dedim ya, bilmiyorum daha iyi miyim? Her gece biraz daha seni düşünüyorum, her gün biraz daha özlüyorum, her gün biraz daha yaşıyorum, her gün biraz daha gözlerim seni arıyor, her gün biraz daha mavi gözlerini özlüyorum, sarı saçlarını özlüyorum, konuşmanı özlüyorum, seni özlüyorum, arıyorum, yaşıyorum seni, seni, sadece seni…

Uzun zamandan sonra ilk kez yorgunluğumu aldın sen, stresten uzaklaştırdın beni, ama daha kötü oldum galiba. Şimdi daha net görebiliyorum her şeyi. Senin beni sevmediğini, sevemediğini, gittiğini, dönmeyeceğini görüyorum artık. Üzülüyorum, sana seni seviyorum diyemediğim için. Seni özlediğimi sana söyleyemediğim için üzülüyorum.

Belki bir gün seversin bile diyemiyorum ya, bu çok koyuyor bana be rapunzel, en çok bu koyuyor…

Elveda Rapunzel…