Bu koca şehir siyaha büründü artık… Ne dostlukların tadı var, nede sevda masalı… Duygularımı ve hayatımın bir bölümünü çalmış olsa da, ihtiyarlatsa da bu koca şehir, onun için düşündüklerimi bilemedi hala… Hâlbuki ne güzelliklerim ne umutlarım vardı, yaşamak ve paylaşmak istediğim…

Unutmak ve Unutulmaktan başka bir şans vermiyor insanlarına. Belki de istememişti bizleri, sahipsiz olmak istemişti… Kim bilir!.. Peki, niye buyur etti bizleri topraklarına? Davetsiz gelinmezdi ki…

Bende bahaneler kuruyorum gitmek için, kurtulacak sanıyorum bedenim. Kaybolmuş bir çocuk gibiyim aslında… bile bile çıkmaz sokaklarına girip aydınlık aradım… Oysaki öyle büyüktü ki karanlığı bu koca şehrin, beni de yutacak gibi…

Hala bu koca şehri seviyorum diyebilir miyim? bilemiyorum. Kendimle boğuşuyorum, içimdeki burukluk anılarımda gizlediğim. Anılarım; bütün sevdiklerimi bu şehrin topraklarına gömdüğüm anılarım.

Artık gözlerim dolmuyor, garip hisler var içimde. Bende kendimde değilim… Zaman zaman bir ateş sarıyor beni ve bedenimi, her zerremi kavuruyor sanki.. Geçmişi düşündükçe kaybolup gidiyorum… Garip bir şekilde biran sonrasını bile düşünmek istemiyorum. Düşününce tezatlara gömülüyor kafatasımdaki şu beynim.

İçimde masum bir düşünce hala teselli ediyor ya beni binlerce şükür… “döneceksin elbet” diye. Döneceğim elbet ya!... Dönmeliyim… Beni bekleyenler olsun diye dualarım olacak…?
Bir yandan gitmek istiyorum gitmek, binlerce düşünceyi bir kenara bırakıp, öylece ellerimi sallayarak uzaklaşmak istiyorum artık bu karanlık koca şehirden, biryandan dönmeyi dualarla hayal etmek niye?... Benim içinde kolay değil, Bende böylesi medcezirlerdeyim işte.

Anılarımı kimi zaman renklendiren bu şehre kızmıyorum… gitmek istememin nedeni; arayıp bulamadıklarım mı? Yoksa bu şehrin bana veremedikleri mi? Hepsi mi ? Bencillik mi benimkisi?

Sitem kokan bir elveda değil artık bu.
Küçük dünyamdan bir pencere açıyorum, yaşadığım bu koca şehrin sisli sokaklarına ve bağırıyorum avazım çıktığı kadar… Senide unutmayacağım, özleyeceğim emin ol… ama kalamam…. Işık vermek istedim gökyüzüne ulaşamadım… Belki de beceriksizlik bende… Üzgünüm, bana sunduğun karanlıklarında olamam… Ben aydınlığın kıymetini bilenlerdenim.. Elveda sana ey! koca şehir, aydınlansın seninde gökyüzün diye hep dua edeceğim….
“HEP DUA EDECEĞİM”

Meryem Zemerot
13/05/2009