Ya sever insan yada sevmez derler.
Oysa sevip sevmediğimizi bilemeyiz.
O fenomenler evreninde biliç altına yüklenmiş bir tutkudur belki.
Sevgi dedeğimiz hayatımızda bizde güzel diye algılyıp güzel mi değimli olduğunu bilmediğimiz yaşadığımızı sandığımız birkaç anıdır.
Ve anlar vardır unutulmaz sandığımız ve sonra unuttuğumuz.
Unutmak diye bir şeyin varlığıda şüphelidir ya.
Şüphelerede şüpheyle yaklaşıyorum.
Yaklaştığımı sanırken beklide uzaklaşıyorumdur.
Uzaklık kavramıda aklımı kurcaliyor zaten.
Hoş, aklım varmı diyede soruyorum bazen.
Bildiğimi sandığım şeylerde bilinmedik çıkıyor sonra.
Sonra bilinmezin içinde kayıp oluyorum.
Kayıbım büyük oluyor.
Büyük oynuyorum çünkü.
Büyük dahada büyüyor gözlerimde.
Gözlerim kanlanıyor sonra.
Kan akıyor ellerimden.
Ellerim titriyor.
Titriyor ayaklarım.
Ayaklarım geri geri gidiyor.
Geri geri geriliyoruz.
Bilmiyoruz.
Bilmeyi bilmiyoruz.
Öğrenmeyi de.
De bağlacının yazılışınıda.
Şiir yazmakta olmuyor.
Sitemler olmuyor.
Olmuyor ağlamak cocuklar gibi.
Ağlasanda fayda vermezmiş pişmanlıklar.
Geceler mis kokuları gibi huzur vermeli.
O olmasada herşey yine pembe.
Ne yazık pembeleride algilayamıyorum.
Yani dostum anlayacağın
‘’HER KUŞUN ETİ YENMEZmiş.’’ (12,12,2007)