Sözün bittiği an…!

Yer: İstanbul’da Eminönü ilçesi.
Olay: Ermeni vatandaşı bir kadının ölümü.
Konu: Bir Pazar tahtasının üzerinde yaşlı bir kadına ait ceset var. Başında polis memurları, savcının gelmesini beklemekte.

Gece zifiri karaya, ihanetlere ve utanca gebe
Tükenmez sandığım bütün sözler bitti,
Bu an insanlığın bittiği andır.

Şimdi sevgili okuyucuyu aydınlatmalıyım;

Efendim Eminönü ilçesinde bütün dünya uluslarından insanlar var. Bu insanlar, bavul ticareti, turistik amaçlı, kadın ticareti, ahlaksız işler ve çoğunluğu da mülteci olarak gelir. Bu yazımda ülkemize komşu, aramızda kan davası sayılabilecek sorunlar bulunan Ermenistan’dan gelen insanları, ‘‘hani Ermeni’lerin soykırım olarak adlandırdığı, bizim tarihçilerimiz tarafından da zorunlu tehcir olarak adlandırılan olayları değil,’’ tarih içinde yolculuk yaparak geçmişe gitmeye gerek kalmadan bu akşam insanlığın tükendiği anı günümüzden bir olayı yazacağım.

Ermeni vatandaşları ülkelerinde yaşanan ekonomik sıkıntılardan dolayı ülkemize gelmektedir. Yokluk içinde, sefalet ortamlarda kalan bu insanlar dürüst, çalışkan ve ahlaklılar.
Ülkeleri yöneten insanların, tuzu kuru aşırı milliyetçi şövenistlerin aksine bu insanlar yokluk ve yoksulluk içinde savaş vermektedir. Eski ve metruk binalarda, insanca yaşam koşullarından uzak, kıt kanaat geçinmekte, en zor işlerde çalışmaktadırlar.

Ülkemize çalışmaya gelen Ermeni vatandaşı, orta yaşlı bir kadın kalp krizi sonucu öldü, esnafların bulduğu bir pazar tahtasına uzattılar, üzerine bir yatak çarşafı örtüldü, savcının incelemesini müteakip belediye doktoru da olay yerine geldi, doktor iyi niyetli bir hanımefendiydi.

Ölen insan Müslüman olmadığı için belediye yetkilileri morga almadı, yüz metre yakında Ermeni kilisesi var, patrik efendi olmadığından görevliler cenazeyi oranın morguna da almadılar, doktor hanımın iyi niyetine ve çabalarına rağmen cenaze saatlerce pazar tahtasının üzerinde bekledi.

Oysa bu kilisede her Pazar ayin yapılır, cenazeler buradan kalkar, törenler burada yapılır Vatandaşımız gazeteci Hrant Dink’in cenazesine bu kilisede binlerce Ermeni katılmıştı, İnsan gariban olunca milliyeti, ülkesi sorulmuyor. İnsan, parası kadar insan.

Ermeni tasarılarını sunalara, kuyumcu, tüccar, zanaatkâr Ermenilere, ülkemizde yöneticilere insanlığın bittiği bu anı ithaf ediyorum.

O bir kadındı, sevdaları, mutlulukları, kederleri olmuştu, o bir anneydi elki çocuklarından uzakta, velhasıl o bir insandı, bütün insanlar kadar sevgiyi, merhameti hak ediyordu.

Dünyaları sevdi, sığdırdı yüreğine.
O sığamadı bir yerlere.
Gece utandı karalığından,
Utanmadı insan.

Engin KASAP / İstanbul.