Sonunda döktüm gözümdeki yaşları avuçlarına…

Kaç zamandır hüznün dimağında yaşıyorum hayatı. Kalemim bile benden uzak duruyor. Yağan yağmurlar bile dökmeme izin vermiyordu gözyaşlarımı. Deniyordum uğraşıyordum. Bir damla dökülse gözlerimden biliyorum gerisi gelecekti. İçim çok doluydu. O kadar çok ki dokunsalar dökecektim yaşları avuçlarına. Ama dokunmadılar. Dokunmak istemediler. Ve ben kendimle baş başa kaldım.

Bir süredir kendimleyim. Beklide kendi yalnızlığımla bile değilim. Takıntı derecesine varacak kadar dinlediğim birkaç şarkının bile etkisi olmamıştı gözyaşlarımın akmasına. Duruyorlardı. Gözlerimin ucunda her an damlamaya hazır vaziyette.

Olmuyordu işte olmuyor…. Çabalarım hep boşaydı. Bir türlü gözpınarlarımdan kopup gelen ve gözlerimin ucunda biriken o iki damla yaşı bir türlü kavuşturamıyordum yanağımla. Dokunuyordum ellerimle yaşlara hissis kimsesiz duruyorlardı öylece. Ele gelmeyen yâra varmayan yürekler gibi.

Ellerinin uzaklığında yaşıyordum kaç zamandır yalnızlığımı. Bir kelam edecek yürek bulamazken ben, sen kimbilir nerelerdeydin…
Düşündükçe bunaltan yok eden bir duyguydu bu. Yalvarıyordum artık ne olur dökülün diye. Ama nafile. Kalemim gibi hükmüme uymuyorlardı. Taa ki bir ince sızı yüreğimde duyulana kadar.
İşte ince sızının getirdiği o muhteşem berrak iki damla yaş yavaş yavaş dökülüyordu gözpınarlarımdan…

Ve ben artık döküyordum gözyaşlarımı avuçlarına…

Yaralı Yürek
08.05.2009 – 15:04