Bir ömür acıyı alacak sevinçlerini bekliyordu adam.Üzüm buğusu serinliğinde gelişleri. Tutsak yaşamına rağmen, özgür inançlarıyla. Gülüşlerini dolduruyordu, aşkın uzaktan parlayan ışıkları.Neyi, nerede, nasıl beklediğini biliyordu artık. Bekleyişerin, değerini yitirmiş zamansızlığında...Herşeyi olmayacak bir sevgiyi, benliğini kıskanmayacak bir sevgiyi. Gülüşlerini dolduracak, hüzünlü gülüşleri bekliyordu. Acılarının kapısını aralayarak bekliyordu. Son kez, güzel birşeyler görmek istercesine...

Bir kitabın satırlarında gezindi, düşünceleri.Kısa bir zaman dalgınlığında. İnsan, en çok erdemleri yüzünden cezalandırılır, diyordu satır arasında hayat. Sevmişti,yaşamı-kendisini anlatan bu bakışı. Bir küçük kuşun, kanadını onarmak istercesine. Güneşsiz sabahları ona bırakıp, akıp giden kadere inat. Gerilerde kalmış ruhunu, gerilere dönüp yakalamak istercesine... Renksiz< rüyalarına inat, renklendirmek istercesine düşlerini. Sessizce içinde büyüttüğü ölümlere gülümseyen, karşı gelişlerle.

Artık, bir yerlere ait değildi. Özgürlüğün mavisine değen, içndeki evrenle. Yoksulluğunu gerilerde bırakmıştı. Karıncanın ekmeğine dokunabiliyordu, artık. Zamanın ihanetine rağmen, düşlerinin bahçesinde koşabilen çocuk bacaklarını takmıştı, yorgun bedenine...

Bir yerlere , ait olmamalı insan...Sadece sevmeli, diyen özgürlüğün mavisi ile geldi, beklediği gülüşler. Yağmur yağıyordu, gözbebeklerinde. Ve ilk aşkı, yağmur damlalarında...Yürüdü, yürüdü...Son kez, bir yerlere yürümek istercesine...

Tanrı aşkına, dedi... Bunca yalana rağmen...Yalanların ötesine, erdemlerin ayak izleri ile...Yine cezalandırılacağını bile, bile...Sıradanlığın alışılmışlığı ile. Başa çıkmadığı kötülüğün gücüne boyun eğerek, alaysı bir gülümsemeyle...Çaresiz, sarılarak sevgiye...