Hayatın gizli bir amacı vardır der bilge. ’O’nu bulmak. ’O’nu bulunca insan ve
’O’nla türeyince artık kazananısındır sen bu hayatın. Milyarlar içinde ’O’nu
bulma çabasıdır yaşamak. Ne zaman, nerede, nasıl bilinmez ama herkes ’O’nu
bir kere bile olsa görürmüş ama çoğu zamanlar öyle bir karşılaşma olurmuş ki sevineceğine hüzünlenirmiş insan. Çünkü milyarlar içinde ’O’nu bulmuştur çünkü milyarlar içinde sesini, hayatını, eşini, ruhunu bulmuştur. Kazananıdır artık hayatın ama amasıda vardır zaten sorunda burdadır. Ya zamanı değildir yada yolun sonu gelmiştir artık ’O’nlardan biri için yada sadece şimdi kötü zamandır, açıklamasız, kötü bir zaman. Susarlar birbirlerine bakarlar ve genellikle bir deniz kenarıdır konuşulan mekan. Son bakış, son ses, son öpücük ve sonra sonu olmayan ayrılık. Gözyaşları akar uzun süre çünkü kazanan kaybedendir aynı zamanda. Keşke derler ikiside daha önce , daha önce, daha önce ...

Ruhlarını kaybetmiş ’O’nlar artık amacsız insanlardır. Bilge gökyüzünden onları izler hüzünle. Çünkü onlar ’O’nlarını yitirmiş milyonlardır. Bilge gökyüzünden bakar ve milyonlarca kalp görür deniz kenarında ’O’nu bulmuş ama ’O’nu kaybetmiş. Bilge ağlar aşıklar için ve yağmur der insanlar gökyüzündeki bilgenin gözyaşlarına. Bilgenin gözyaşları toprağa düşer ve toprak hayat bulur. ’O’nlarda yeşermeyen hayatı bilge toprağa aktarır. Bilgenin gözyaşları ağaç olur toprak ve tohumla birleşerek. Ağaçlarda çocuklar oynar, ’O’nların çocukları ve her ağaç sever çocuğu tıpkı her bilge gibi.

BİLGE BU YAZININ OKUYUCULARINA ŞUNU ÖGÜTLER ’ASLA VAZGEÇMEYİN’ VE BİZLER ASLA VAZGEÇMEYECEĞİZ GÖKYÜZÜNDEKİ BİLGE İÇİN...