Hayata dair sözler taşımıştım ceblerimde.
Kimsenin bilmediği, kimseye anlatmadığımdı…
Çıkarmaya korkardım cebimden sözlerimi
Yanlışların ortasında saklardım iyice kendimi sözlerime
Kime ne diyebilirdim ki..!
Sessiz sedasız köşede durur karmaşanın geçmesini beklerdim


Öyle zamanlarda taşıdım ki sözlerimi, anlamsızlığını görüpte haklı bulunmak bile çaresizliğimi dile getirmedi. Sessizdim evet kimsesizdim. Yalnız biçare ellerde gibi kuytu köşeye saklanmış öylece fırtınanın geçmesini beklerdim sözlerimle birlikte. Kalkardım yeniden fırtınadan sonra ama fırtına sözlerimi ezer geçerdi. Kalırdım her zaman ki gibi yalnız.

Fırtınada dur gitme dediğim anda ardına bile bakmadan kaçardı. Kelimeler mi çok yüceydi yoksa kaçmak mı kolay bilinmez değildi… Bilinen sadece benim fırtınadan korktuğum ve gidecek olanın ne denirse densin asla kalmayacağıydı. Sözlerim ceplerimdeydi çünki kalbimde geçenler asla bilinmedi. Bildirilmedi. Saklandı susturuldu. Sessizleştirildi. Noktaya bile anlam yüklenmişti de bir sözler anlam bulamamıştı.

Sözlerimin birer birer fırtına kaybolduğundan bu yana artık kendimle savaşır oldum. Kalemimi noktalara gömdüm ve dile gelmeyenleri dile getiremediği için cezalandırdım kendisini. Sustu söyleyecek ne sözü nede anlatacakları vardı. Bıraktım hadi git durma gelişin bahar havasındaydı ama gidişin felaketim oldu diyemedim. Demedim. Korktum. Sindim kutu köşeye bekledim bekledim sadece bekledim. Sözlerimi biriktirdim ve taşımasını öğrendiğimde yeniden koyacaktım ceplerime. Belki de duyulmayı istediğimde çıkacaktı artık beklide bir sonraki fırtınada artık ben esecektim…


Sözler taşımıştım ceplerimde beni anlatan anımsatan herkese sunulacak…

Hayata dairdi ve yitip gitti…


Yaralı Yürek
06.05.2009 11:56