Birikmiş vedalarım var
sahiplerini arayan.

Hani bi top peçete ve çekirdekle, Türk filmini seyretmek için televizyonun karşısına geçip, defalarca izlediği filmin her karesinde hala gözyaşı döküp, rulo peçetesiyle sümkürterek burnunu silip, iç çekerek "ahh ahh" diyenler var ya... İşte ben de onlar gibi hayatımın son karelerini izliyorum. Rulo peçetem eksik ama ne burnum ne de yaşlarım duruyor..

Avazım çıktığı kadar bir şeylere itiraz/isyan etmek istiyorum. Bir yanım yaşanılanlara çok katı, diğeri ise pamuktan duvar... Düşüncelerimi zincirlerken, bir köşeye fılattığım "veda" sözcükleri şimdi dipdiri karşımda duruyor.

Hazırlıksız, aniden yakalandık...

Tabi ki yalan! Bugünler gelecek; birbirimizden ayrılmayacağız yeminleri ve son veda sözleri dillerden dökülecekti. Ama bu kadar çabuk olmamalıydı. Olmamalıydı işte. Hayat "veda"sız, olduğu gibi devam etmeliydi. Ne kadar kaçmaya çalışsak da yavaş yavaş vedaya hazırlanıyoruz şu günlerde. Düşünüyorum da yaşanılan kötü şeylere rağmen lise hayatımız her an neşeli, renkli hatta tadına doyamadığımız güzel bir dörtlük gibi.

Bu Cuma lise yıllarında geçirdiğimiz son günümüz olacak. Sonra bir kaç kez bir araya geleceğiz ve sonunda hepimiz farklı yerlere savrulacağız. Yürekler buruk, dudaklar bükük.

Vedalar hazırlanıyor..
Yürek el ver
Vedalara
El-veda
Lise

<<<Biliyorum! Hayat devam edecek! Bir elimin parmakları kadar geçmeyecek liseden kalan dostlarım. Biliyorum! Herkesin bir parçası var yüreğimde. Onlar ilk günkü gibi taze kalacak. İsyanlarımızla biten lisenin ardından üzgün görünmüyoruz. Ancak biz biliyoruz ki yüreklerimiz her gün sessizce ağlıyor. Çorlu Anadolu Lisesi diye başladığımız yaşam savaşına Cemile Yeşil Anadolu Lisesi olarak devam ettik. Müdürün bağrışlarıyla birbirimizi büyüttük. Şimdi kocaman olduk! Kocaman bedenlerimizle, küçücük yüreklerimizle ayrılıyoruz.
Hadi yüreğim izin ver artık vedalara!
Özleyeceğim... >>>