Ben, seni böyle bir gecede sevmiştim işte...
İşte şimdi o vakit.
Gramafonda o şarkı yine: " Gözler, kalbin aynasıdır..."

Güneş, yavaş yavaş batıyor şimdi. Gökyüzü, kızıl kızıl.
Ve ben, seni düşünüyorum...
Gözlerim ağlamaklı. boğazım, düğüm düğüm. Dokunsalar, ağlayacağım.

Hep bu şarkı ile hüzünlenirim. Hep bu şarkı hatırlatıyor yokluğunu. Bu yüzden seviyorum bu şarkıyı, şarkımızı...

Titrek titrek yükselen şarkının sihrine kapılıyorum şimdi... Kalbim, yumak yumak...Ve sen yoksun yanımda sevgili.

Gözlerim, seni sayıklıyor. Seni arıyor, ama bulamıyor …

Gözlerim uzaklarda... Kulağım, sesinde.

Sanki, bir ses bana, " Buradayım..." diyecek. Ve ben o sese koşacağım.

Güneşin kızılığında bir çift göz arıyorum; Senin gözlerini...
Güneşin kızıllığında bir yüz arıyor gözlerim; Senin yüzünü...

Güneşin kızıllığı yavaş yavaş kayboluyor. Ve ben hüzünleniyorum.
Çünkü Güneşle beraber, senin gözlerinde kayboluyor o an.
Ve ben, yarını bekliyorum...Öbür yarını...

Bekliyorum...Bekliyorum...Bekliyorum...

Bir gün, gittiğin gibi, geleceksin, biliyorum. Çünkü, senin de, beni ne kadar sevdiğini biliyorum...
Bildiğim bir başka şey daha var;
Güneş, her sabah, nasıl yeniden doğuyorsa, sen de, bir gün öyle, yeniden döneceksin yüreğime sevgili...
Ve tıpkı, Güneş, soğuk bir kış gününde, nasıl yeryüzünü ısıtıyorsa, sen de, bir gün, hasretinle üşüyen yüreğimi öyle ısıtacaksın, biliyorum...

Çünkü, Gözler yalan söylemez, onlar kalbin aynasıdır sevgili...