Ağır ağır atıyorum tüm adımlarımı hiç acele etmek gibi bir gayretim yok. Sayıyorum ayaklarımın altımdan bıraktığım tüm adımlarımı. Kirli, pembe ve gri taşlar için aklımdan geçense basıp basıp yürümek. Ayaklarımsa biliyor gibi nereye gideceğimi; onlara bıraktım, karışmıyorum. Onlar nereye giderse, aklım ardı sıra yürüyor. Ayaklarım beni taşımıyor; sanki onları takip ediyor aklım.
Gölgemle el eleyiz, eşlik ediyor; vefalı bir dost gibi. Gölgem mi bana sadık kalan, yoksa ben mi gölgeme daha bir sempati duyuyorum. Peki, gölgemi gölge yapan aydınlık asıl dost, onu mu seviyorum; gölgeli aydınlığı... Bir köprünün tam orta yerinde durup bakıyorum. Aşağıda nazlıca süzülen ırmağın dansı, Düşmüş, dalından kopmuş bir yaprağı nasıl da sevgiyle kucaklamış okşuyor. Salına salına nasılda gezdiriyor, güneşin yansımasından parlayan suda aksi... Bir balık sığınıyor gölgesine, öpüyor yıldızını. Bu mutluluğun şahidi Kız Köprüsü. Nasılda heybetli duruyor; tıpkı bir gökkuşağı misali, ırmağın üstünde. Aşkların düşünde sevgi gülüşlerinde süzülen damlalar misali. Ağlıyor görünüşte Kız Köprüsü... Sevmeye geç kalmışların aklında, oysa gülüyor; gülümsüyor! “Hiçbir hoyrat rüzgâra ilham olmaz şiirim...” diyor. Yılların eskitemediği; dört ayak üzerinde şahlanmış, adeta şaha kalkmış duruyor.

Sevgimin sevme derdi yok, sevilmeme derdiyse asla. Beni seven köprü var; ışık var; gölgem var; onları sevense ben varım... Ne olsun yorgun ama mağrurlu ayaklarım var. Yaşlı fakat gülümseyen bir yüzüm, beyaz ama ayrışımsız saçlarım dualara niyazlara ellerim, aklım var sevgim var bitimsiz. Hoş görüm var kaygısız, zulümsüz bir aşkım var. Bir kalbim var, yüreğim hep bir çocuk sevincinde. Bir saf beyazlığım var, asla başka renklere karışmayan. Umudum, masmavi bir gökyüzü eşliğinde rengin renkle dans ettiği yeryüzü. Perilerim var düşlerimde, torba torba imgelerim var kalemime taşınan. Bembeyaz sayfalarım acı mürekkebi damıtmayan kalemim. Umut var her zaman sevgi dağarcığımda. Başka dünya kurmayan, kirlinin içinden kiri silen bir silgi, kötüyü düşlemeyen yüreğim. Önemlisi herkesi ben gibi düşünen bir beynim var. Ne olsun daha yetmez mi! Adam gibi adam olmaya; anlayan düşünen, düşleyen, düşlenen biri için.


Sami ARSLAN