Gitmek mi zordur yoksa kalmak mı? Yada giden mi yalnız kalır kalan mı? Galiba bu sorunun cevabı gidene ve kalana göre değişiyor.

Giden için kolay mıdır gitmek? Her şeyi geride bırakmak, tüm yaşanmışlıkları silmek, yeni bir hayata başlamak, yeni yerlere alışmak, yeni insanlar tanımak, eskiyi unutmaya çalışmak… Kim demiş kolay diye? Yoksa kalan mı? Kalan anlayamaz ki aslında gidenin içinin kavrulduğunu, tükendiğini, yapacak başka bir şey olmadığını, sonunda hayatla kavgasında yenildiğini… Kalırsa eğer daha çok üzüleceğini, üzeceğini, öfke saçacağını… Gitmek kolay olur mu hiç… İstemez mi giden gitmek zorunda olmamayı, yabancı hayatlara doğru yürümemeyi, bir belirsizliğe gitmemeyi, huzuru yakaladığı kişinin yanında kalmayı, ona hak ettiğini verebilmeyi, onu hak ettiği gibi sevebilmeyi… İster, ister de kalamaz ki…

Kalan için kolay mıdır kalmak? Öylece bırakılmak geride… Ardından el sallamak gidenin kolay olur mu hiç? Bomboş kalmak, yüreğini de gidenle beraber göndermek, elinde kalan hatıralarla avutmak kendini… Kalanın işi daha zordur belki de. Çünkü o gidenin dönüşünü beklemeye adar kendini, dönüş olacak mı bilmeden… Her güne yeni bir umutla uyanıp, gece tüm umudunu kaybederek başını yastığa koymak kolay mı? Sokakta gezerken birini benzetse beklediğine, yüreği gelmez mi ağzına? Ve ardından da kocaman bir hayal kırıklığı getirmez mi gördüğünün o olmadığını fark etmek… Kalan gidenin bıraktıklarıyla yaşamaya çalışır. Birlikte yürünen yollar, ıslanılan yağmurlar, yem atılan kuşlar, balık tutulan deniz, oturulan banklar, birlikte yemek yenen küçük kır lokantaları… Hatırladıkça derin yaralar açar kalbinde kalanın. Tüm şehir anılarla doluyken kolay mıdır hatırlamamak… Giden gittiği uzak şehirde, uzaklardan gelen bir şarkıya kulak kabartır. Ardından altüst olur, geride bıraktığı her şey gözünde canlanır hemen. Şarkı kavurur içini gidenin… Hatırlamaktan kaçtığı her şey yanı başında sıraya girer adeta.

Gitmek de zordur, kalmak da… Giden de yalnız kalır, kalan da… İkisinin de yaşattıkları benzerdir aslında… İkisi de acıtır, kapanmayacak yaralar açar, üzer, ağlatır, öfkelendirir, nefret ettirir… Bir şarkı var aklımda kalanın söylediği… “Senin her gidişinde, sürgün oluyorum ben. En kötüsü aslında gitmeden sürgün olmak. İçimi acıtıyor böyle öksüz yaşamak… Hani gitmesen diyorum…”