İnsan ! Kainatın en değerli varlığı. Akıl, zeka ve bedeni yönleriyle Yüce Yaratan tarafından en ince detayına kadar , düşünce ve ona bağlı hareketleriyle hayvanlardan ayrılan bir canlı, varlık.

Düşünen, konuşan, seven, nefret eden ve davranışlarıyla bizim inancımız ve diğer dinlere de mensup insanlar tarafından kabul edilen sorgu gününe en iyi bir şekilde hazırlanmamız gereken biz insanlar.

Ve belki de hayvanlardan ve diğer canlılardan ayıran bir özelliğimiz de hayata ilk gözlerimizi açtığımız andan başlayarak son nefesimize kadar sevgi ve şefkate en çok ihtiyaç duyarız.

Bu bebekliğimizde en kutsal varlık olan annemizdir. Sonraki yıllarda kalbimizin çarpmasına neden olan bir sevgilidir. Daha sonraki zamanlarda bizden bir parça olan yavrularımızdır. Anne ve babamız bizim için ne hissetmişse biz de aynısını belki de daha fazlasını çocuklarımız için hissederiz.

Bu şekilde insanın ilk yaratılışından bugüne kadar devam etmiştir. Ve dünyanın hazin sonuna kadar da devam edecektir. Benim değineceğim esas önemli konu bu kadar geniş düşünce ve diğer yönleriyle donatılmış insanoğlu ona bahşedilen bu nimetlerden neden faydalanamaz.

Allah akıl vermiş, fikir vermiş ve onun için de doğru yolu göstermiş . Yetmez mi ? Nedir bu kavgalar, isyanlar, çatışmalar, bölünmeler ? Neden insanlar artık konuşamıyor. Dilimiz mi yok ? Kulağımız mı yok? Eksik olan nedir o zaman ?

Dünyanın durumunu gördükçe ben de çocuğumun geleceği için endişelerim gittikçe artmaya başladı. Kıtlık tehlikesi var. Önümüzdeki çağda su ihtiyacı sorun olmaya başlayacak. Peki biz bu şekilde duyarsız davrandıkça çocuklarımıza nasıl bir dünya bırakacağız acaba ? Ya da uzlaşmayı kendimiz bilmezken çocuklarımıza nasıl öğreteceğiz. O zaman bunları yaşamamak için önce kendimizden başlayacağız . Önce iğneyi kendimize, sonra çuvaldızı başkalarına . Dünyaya ve Ülkeme barış diliyorum.
03.05.2009