Yine gün batıyor, çaresizim…Şu denizin kenarı tek sığınağım oluyor,bazen ise tek sırdaşım…Yalnızlıklarımı paylaşabildiğim…
Ben kendimi anlatıyorum ona, dalgalarıyla bana eşlik ediyor.Bazen ise duruluyor çarşaf gibi dümdüz oluyor,anlıyorum ki oda cevapsız kalıyor şu bitmez sorularıma,çözümsüz…Ben yılmıyorum,izliyorum güneşin o endamlı doğuşunu herkese karşı her gün yeniden doğup beni buluşunu.İçimi en çok yaktığı, bedenimi en çok ısıttığı o anda kendimi yine bu deniz kenarında buluyorum…
Benliğim denizin o eşsiz mavi sularında kaybolup gidiyor.Bazen kaybediyorum kendimi ama zamanı gelince ruhum beni buluyor...Şu uçsuz bucaksız deniz var ya, onu en çok kendime benzetiyorum.O hırçın dalgaları güneşin onu bırakıp günün bitmesine, gün batımına engel olamayıp o uzun gecelerde yıldızlarla yetinmeyi, ay ışığıyla huzur bulmayı biliyorsa, bende senin gidişine engel olamadım ama anılarınla yetinip hayalinle huzur bulmayı öğreniyorum…