YÜZEN DERTLER

Dünyayı adım adım gezer imiş bu dertler,
Seçtiğini kendiyle bezer imiş bu dertler...

Bir zamanlar,
Yüzme bilmezdi dertler.
Boğulur giderlerdi
İlk gözyaşı sağanağında...

Yine öyle olsun istedim,
Yine boğulup gitsin dertlerim, dedim...
Bulut yoktu ya görünürde,
Yağmura da hasrettik nicedir;
Yağmur bombaları attım göğüme,
Öyle ya da böyle,
Yeter ki yağsın dedim,
Yağsın da boğulsun dertlerim, dedim...
Yoksa onlar beni boğacaktı böyle giderse...

Heyhât! Bir ses geldi tâ uzaklardan,
Umûdumu yere seren bir ses...

Dedi:

"Nereye kaçarsan kaç, bu dertler yine gelir,
Sığınma gözyaşına, bu dertler yüzme bilir!.."

En kuvvetli silahım da elimden alınmıştı,
Gönlüm tarifsiz elemlere salınmıştı...
Artık yüzme biliyordu dertler,
Beni gözyaşımla boğuyordu dertler...

Beni halden hallere koyar iken insafsız,
Yorar, lâkin yorulmaz, ezer imiş bu dertler...

Hep ağlatır kendine müptelâ ettiğini,
Güler, lâkin güldürmez, üzer imiş bu dertler...

Çâresiz kalınırmış çârelerin içinde,
Boğar, lâkin boğulmaz, yüzer imiş bu dertler...

Hicran Seçkin

Not: 2004’de kaleme aldığım bir çalışmam. Bazı düzenlemeler yaptıktan sonra paylaşmak istedim.