Aşka dair kendimi denemek:

Açıkçası korktum ama yılmadım birkaç kez denedim.Acıksada,bocalasamda güzeldi pişman değildim halimden,yine olsa yine yaparım diyenlerdendim.Kimileri ’’ne kadar doğru denemek?’’ desede bence öyle değil.Şu garip hayat bile Tanrı’nın bizi denemesi değil mi? Aşkın bizi denemesi bunun yanında çok mu? bence onun yanında yok olabilecek kadar küçük...

Hayata dair yaşamayı denemek:

Elimiz mecbur bu duruma.Küfretsek bile şu hayata,insanoğlu nankör işte,hayata bile bok atıyoruz.Elimizi bile kanattığımızda olay çıkaran,çığlık atan biz öyle bi an gelir ki hayata sırtımızı döner oluruz.Severiz aslında hayatı,dışardaki havayı solarız hergün,aksi bile olsa işlerimiz yılmayız yola devam ederiz.Umut güzel şey...

Ölüme karşı nefesi denemek:

Günde paket paket sigaralar bile içsek bunu yaparız kesinlikle.Ölümün soğuk nefesini,bizim iğrenç kokan sıcak nefesimizle kırarız ,kendisine postalarız adeta.O kadar korkunç birşey gibi gözükür ki ölüm yaşama sıkı sıkı tutunur,derin derin nefes almaya başlarız.
O kadar değerli birşey ki,bazen sevgilinin nefesine bile muhtaç oluruz.Göremeyiz onu ama bütün duygularımız ve umudumuzla hissederiz onu.

’’Öyle bir ölüm isterim ki o güzel son nefesimi ona verebileceğim,hatta sevgilimin nefesini yanımda hissedebileceğim birşey olsun.Beni benden aldığında şu Dünya’ya hissederek son bir nefes bırakabildiğim bir ölüm...’’