Koskoca dünyada tek başınayım sanki! Kimse yok yanımda gölgelerden başka! Yalnızım, güçsüzüm, yorgunum… Kalabalık büyüdükçe, ben küçülüyorum!

Kaygılarım kaplıyor benliğimi! Kendimi kaybediyorum yavaş yavaş! Bu aynadaki ben değilim sanki… Bu, başka biri!

Zaman doldukça, tekrar çeviriyorum kum saatimi. Her seferinde yeni bir şans daha veriyorum kendime. Her şeye, herkese inat! Ama bu kez akmıyor kum taneleri, bir şans daha vermiyor galiba hayat!

İçimdeki küçük çocuk, yaşlı adamla konuşuyor bazen! O, çocuk gibi davranmak isterken, her hareketinde durduruyor onu içimdeki yaşlı adam! Onlar tartışırken ben kayboluyorum! Hangisi ”ben”im, kaç yaşındayım bilmiyorum!

Gerçekten gülümsediğim zamanlarda oluyor. Dünyaya ayak uydurmayı becerebildiğimde! Kum taneleri tekrar devam ediyor zamana inat akmaya; oyunlar oynuyor içimdeki çocukla, yaşlı adam… Sonra bir rüzgar esiyor, ve her şey yine toz duman!

Hayat her şeye rağmen güzel… Her sabah uyandığımda “masmavi” gökyüzünü görmek ya da her gece “masmavi” rüyalar… Bunları bırakıp gidemem ki… Mavilere tutunup yaşıyorum işte!

İsyanım yok hiçbir şeye, kimseye! Biraz sitem vardır belki satır aralarında… Yine de kocaman gülümsüyorum ben, hayata! Kimseye göstermeden göz kırpıyor o da bana…

MaVi