“...TÜRK’ÜN AKLI GEÇ GELİR...AMA GELİR!...”





Post/modernizm, Asya ve Avrupa’nın zengin edebiyat ve sanat geleneğine karşı, cahil ve biçare kalan ABD’nin uydurduğu, bir cahil ve aciz hareketidir ki şimdiden gülünç olmuş, ona uyan yazarları ve şairleri de gülünç etmiş, okunamaz hale getirmiştir. Ha unutmayalım, bir de tabii, aydın görünen, yani komprador türü aydın!... gibiler, bir yeni yetmeye, ülkesine ve halkı ülkesine ve halkına alenen ve resmen sövmek imkanını sağlıyor; yurt dışında sürgünde bulunan Nazım Hikmet’in uğradığı onca belaya karşı, memleketi aleyhine ne bir tek söz söylediği, ne de aleyhinde şiir yazdığı düşünülürse, bu ve bunlara benzer (yukarıda söz ettiğim yeni yetmeler... / ancak o gençlerin içinden, olumsuz düşüncelerde olmayanları tenzih ederim...) delikanlıların handiyse el üstü, gül üstü dolaştığı edebiyat ortamında, “sahici” Türk şair ve yazarlarının epeyce zorlukla karşılaşacağı anlaşılır...

Ben, iflah olmaz bir iyimserim; Gazi’nin nutkunun girişini hangimiz hatırlamaz; Ülkenin durumunu anlatırken, son derece karanlık bir tablo çizmişti. Ona rağmen bu millet, o karanlıktan aydınlığa çıkmasını başardı. Hem de XX. Yüzyılın iki büyük ihtilalinden birini gerçekleştirerek (öteki sovyet ihtilali) günümüzün koşulları, o günkünden çok daha elverişlidir;aydınlarımızın çoğu yürekten yurtsever;karamsarlık, çıkış yolunun olmayışından değil, herhangi bir çıkış yolu üzerinde mutabakat olmayışından doğuyor. İdeolojik tercihlerin tartışmasını, iyi gelecek günlere bırakıp, önce tam bağımsızlığı ve özgürlüğü savunursak, içinden çıkılmayacak bela yoktur.