Yine uykudan zerre kadar eser bulunmayan bir gece...
Seni özledim acaba hissedebiliyor musun oralarda? Artık farklı hayatlarda, ayrı yollarda basamaklar kuruyoruz kendimize farkettim de (doğrusu kabullendim galiba).Düşününce soluduğumuz nefesler ayrı düşmüş en baştan, sonra gülüp ağladıklarımız farklılaşmış, en başından yollarımıza ayrımlar düzen hayat zorunlu tercihler yaptırmış bize, bunların da üstesinde geleceğimize inanmaya dahi kendi zorlamış.Hepsi böyle olmaya böyle de, peki bu özlem niye? Birilerinin gülüşünde sana ait bir tını aramak, sarıya olan ilgim geçmek bilmeyen, hatta başkasında sarının sendeki uyumunu aramak. Ağlarken birileri gözyaşlarının tuz oranını bile seninkiyle karşılaştırmak, bi de varlığını tüm benliğimle hissettiğim o sarılma anları; artık ne anlam yüklesem şaşırıyorum, çünkü o da senin sarılmanla kıyaslanıyor içimde biryerlerde. Ellere hiç inemiyorum bile; su üstünde yüzüyor düşüncelerimde.Eller çünkü dostluk simgesi, şefkat çünkü ellerde gizli; dokunmak demek çünkü bu, hissetmek yanındakini.Eller.. Şimdi ellerimle kavgalıyım; ordan bağlantı sen sonrası özlem.. Ellerim kirli bugünlerde sözlerim yalan dudaklarım hissiz ama hele ellerim..
Seninkiler o küçücük boylarıyla aralarına alırdı benimkileri, sanki eriyip kaybolurdum ben o küçük ellerin arasında.Ben, ben özledim..
Sesini, kokunu, gözlerini özledim vesair.
Şimdilerde hep ’tek başımıza’ dönüyor bana plaklar arasından, beynimdeki gramofonda plak duruşu yok, sürekli çalıyor.Arada bi iyiden yenik düşüp hayata ’bazen’ diyorum anılar sineması seriliyor gözlerimin önüne, ben bi de ’kendi kendime’ döndürüyorum sonra bir dost hatırası, sonra ’dem’ vuruyorum kadermiş nasipmiş bu tadında.
Kendimle bu denli uğraşırken sen hatırlıyorum yine uzaklardan; içim cız ediyor, özlüyorum.Acıya bu denli sarılarak yaşamayı kendime yediremiyorum doğrusu sen hala nefes alıyorken bir yerlerde; sana haksızlık ediyorum, biliyorum.Sonra teknoloji nimeti msn’de akşamları çevrimdışı gezinen ben, x-y-z şimdi oturum açtı yazısıyla irkilip, tıklamak üzere ikonuna kaydırıyorum işaretciğimi,açılan iletine takılıyor gözüm ve sonra kaseti başa sarıyorum:
Artık farklı hayatlarda, ayrı yollarda basamaklar kuruyoruz kendimize farkettim de (doğrusu kabullendim galiba).