Biliyorum geleceksin bana,emin ve hızlı adımlarla,bir kuş yüreği gibi hızlı çarpan kalbinle…Yüzüne utangaç ve biraz da tereddütlü tebesümünü takarak ve ellerine bir avuç aşk alarak…Geleceksin biliyorum!
Ben yolunu kaybetmiş bir gezginken, her şehirde,her köyde,her yalnızlıkta seni arıyorken,her pusula seni gösteriyorken ve her kıble sana dönükken sen geleceksin biliyorum…
Ne kadar umut varsa topladım ve ne kadar kaybetmek varsa hepsini savurdum eteklerimden bir uçuruma…
Peki ya yalnızlığın dersen bana? Korkma kapattım eski bir sandığa ve yeni bir kilit vurdum el değmemiş… Anahtarı sende dursun. Ki,olurda bir gün gitmek istersen sessizce açarsın,ben onunla oyalanırken, yani yalnızlığıma,yani eski bir dosta,yine muhtaçlığımı anlatırken, sen sessizce gidersin,ayak izlerini bile bırakmadan.Avunurum ben eski bir tavan arsına sıkışmış yalnızlığımla ama ne olur gitme sen.eski oyuncaklara mahküm edilmiş bir çocuk sıkıntısıyla, yeni düşler kurmayım senden sonra…
Gitme benden; ama ne olur çabuk gel…

Nilgün Durdan