Ruhun yorgun düştüğü bir gecenin ilerleyen vakitlerinde yalnızlıklarla boğuşuyorum. Başta çok sevdiğim ama gereken ilgi ve alakayı bir türlü gösteremediğim kalbimin adım adım benden uzaklaşmasını seyrediyor, fakat engel olamıyorum. Bu vefalı dostla, bana elveda derken bile merhamet gamzeden gözleriyle karşı karşıya geliyorum, geliyorum ama güzidenin ardından bakakalmaktan da kendimi bir türlü alıkoyamıyorum. Sanki ellerim, kırılmış kalbim gibi de bir türlü birbirlerine ulaştıramıyorum.. ve ben yalnızım..

Yok mu yardımıma yetişecek diye etrafıma bakınırken ümidin parıltısı gözlerime ilişiyor ve ben de o tarafa meylediyorum.. Bir muhabbet badesi ararken yalnızlığımda, bir ışık oluyor ümidin sıcak kucağı..

Bir musiki, birkaç nota ve ben kalbimleyim; yitik kalbimle... Ne mi diyor bu kırık gönle çarpan ses parçacıklarında? Sadece, sadece Allah ve Resullullah...