Bir hazin türküdür hayat en olmadık yerde ağlatır insanı ve gözler,nem kokan sürgünlere kapılır ki sorma...kimini yar koynundan kimini ana kucağından alır hayat geriye en acısından en sancılısından bir çift damla kalır.Ve çaresizlik denen meçhül düşünce her zihni kurcalar sonunda da kapılar çaresizliklerin çaresine açılır.Bir ferah bir diriliş çöker ruhun,gönlün zümrüt tepelerine.kendine sorar insan bu tasan niye seni var eden senin bu ümitsiz halinden hoşnut olur mu?belirlediği eksenin dısındaki tasalarından hoşlanır mı?Tabi hoşlanmaz.

Hayat insana verilmiş ve kendinin bilmediği bir sermayedir.Ve sermayeyi veren zamanı gelince senin sermayen bitti, ben sana bu kadar sermaye taktir kıldım.Senden bu sermaye karşılığı bir şey istemedim. Kim bu sermayeyi bana veren neden verdi benden ne istiyor? Gibi soruların cevabını araman istediğim şey.

Her şeyin özü bir arayış ve bu arama sonucunda bulduğunu kavrayıştır.hayat küser senin haberin olmadan, yine senin haberin olmadan en yakınıda ve uzağındakileri alır götürür.Burda insan sebat edip sakin kafa ve gönülle işin muhasebeni doğru yapabilmelidir.ne nerden geliyor nereye gidiyoru bilenler asla yanılmazlar...