Okulun bahçe kapısının önünde oğlumun çıkmasını beklerken bir ana sınıfı öğrencisinin hemen yanımda yere eğildiğini gördüm. Merakla baktım özel formasıyla minicik elleriyle yere eğilen çocuğa. Yerdeki bir simit parçasını aldı, kalktı, minik ayak parmaklarının üzerine basıp yükselerek bahçe duvarının üstüne bıraktı simit parçasını. Sonra da minik adımlarla koşa koşa gitti okuluna.

Minicik çocuğun bu hareketi öyle hoşuma gitti ki... Ben bir metre yanımda yerde duran simit parçasını fark etmemiştim; ama o görmüş ve kaldırmıştı.

Ekmeğe büyük saygı vardır bizim kültürümüzde. Ekmek çöpe atılmaz, yere düşerse kaldırılıp öpülür, alna götürülür. Ekmeğin üzerine hiçbir şey konulmaz. Ekmeğin üzerin iki şey konabilir sadece derdi babam: "Öküz eti ve bıçak. Bıçak, onu kestiği ve bize yemeye hazır hale getirdiği için, öküz eti de öküzün o ekmeğin oluşumunda asıl emek veren, tarlayı süren olduğu için."

Ekmek nimettir kültürümüzde. Yaşamamız için en önemli gıdadır ekmek. "Bir dilim kuru ekmek" yeter bize. O bir dilim kuru ekmeği bulamayanları örnek gösteririz çocuklarımıza. Ekmeğimiz içindir mücadelemiz, ekmek kavgasıyla geçer ömrümüz ve ekmeğimizle oynatmayız kimseyi.

Ekmeğimizi taştan çıkarır, ekmeği aslanın ağzından alırız. Yalan söylersek ekmek çarpar bizi. Ekmek elden su gölden yaşarız anne babamız sayesinde. Soğan ekmeğe talim ederiz kimi zamanda.

Çocuğuna ekmeğin kıymetini, ekmeğe saygının önemini verebilen anne babaya ne mutlu. O minik yavruya bu bilinci veren ebeveynleri kutluyorum yürekten.

Ekmek teknenizin bereketli, ekmek kapınızın açık, ekmek paranızın bol olması dileğiyle...