Bir kadın vardı rahmin aynasında saçlarını tarayan.Herkes sarhoştu ve kadına tapıyordu.Kadın, lanetli bir aydınlıkta, onların habercisiydi..Bir gün kadın,sonsuz bir hayatın rengini gördüğünü söyledi onlara.. ilkin gülen onlar;baktılar ki suda yansıyan kendi yüzlerine, yüzler renksizdi..Korktular, korku yağmur oldu, kirlenmiş ruhlarına yağan..Korkmayan tek kişiyse kadındı..
O ki Tanrı’ dan almıştı korkusuz bir hayatın kendini gören gözlerini.
O ki aldatıldığını düşündü onların..Evet aldatılmışlardı kendi usları tarafından onlar. Onlar ruha işleyen sonsuz hayatın rengini göremeyeceklerdi.. Acıdı kadın onlara, onlarsa çoktan dağılmışlardı. Sönmüş yıldızlar gibi uzayın derinliklerine...
‘Kendine dön ve hayallerini topla! Bunu kendini tanımlaman için yap.yaptıklarının sonuncusu olsun bu. Sonra çılgınca gül kendine. Gecenin sesine kulak ver ve uzan uzanabildiğin uzaklıklara’...
Kendini gör şimdi, çırılçıplak bir heykel gibi üşüme yalnızlıklarda ve korkma ayda uzayan gölgelerden. O gölgeler ki, ilkel genlerin uzantılarıdır ve yok oluşu haber verirler. Sen çırılçıplak bir heykel gibisin, yapıtaşların et kemik ve kan. Korkma gölgelerden, günışığı sana yalan. Sen ki uzan uzanabildiğin kadar gecenin yatağına.. öylece dur ve güneşin kirlettiği yüzüne dokun. biliyorum yüzün sıcak ,yüzün yangın. ve sen yüzyıllar önce bestelenen bir şarkı gibisin, yüzün hoyrat yüzün tuhaf...
Önce soyun. Çıplaklığını at üzerinden. Bil ki çıplaklığın tanımlanmıştır gündüzlerin söyleminde.. sen ki soyun ve tanımlanmamış bir çıplaklığın uzamına gir. Yeni Tanrılar seni bekler orada.. dokunulmamış yıldızlar ve yanmamış kumlar ve sen ve başladığın yer masalların içinde... Evet bu senin yalnızlığın. Sınırların dışındaki başkalığın. Tuhaf bir aynanın içinde derin bir göl ve sen... evet bu senin çıplaklığın sakınımsız uykuların dışında.
Sonra aç pencereni, odana karanlığın esintileri dolsun. Biliyorum o an gözlerin yanacak, o an yanmış gözlerinle kendini göreceksin, küvete dolan kanın içinde sen, bir de tanımlanmamış çıplaklığın, kendinin içinde...