Bir bebeğim kalmıştı ellerimde,dünün izi olarak .Her yaşanmış ,anısını bırakırken yüzümde , hiç silemediğim gerçek gibi aklımdaydı ; o bezden yapılmış bedeni,kırmızı gözleri ve siyah ipten örme saçları ile.... Cimcime’m...

Ben yapmıştım.Tenini,kokusunu ,rengini ben seçmiştim.Ömrünü kendim belirlemiştim.Öyle güzel öyle becerikliydi ki ,o bedeni ile yemeğini yedirdiğimde zorluk çıkarmıyor, ıslatmıyordu altını.Ağlamıyordu da.Ağzına çizdiğim gülen dudakla hep bana gülerek bakıyordu.Yanağının her iki tarafına kondurduğum iki noktayı anlatamamıştım ama olsun. Ne olduğunu ben biliyordum ya o yetiyordu bana.O günlerden kalma bir hastalık bende yanaklardaki gamze.O çukurcuklar sanki bilinmez bir yere götürüyor, diğerlerinden farklı kılıyordu onu.
Sarıldığımda sevgisini hissediyor,içime alasım geliyordu bazen cansız benliğini.Sabahlarımı , akşam gün batışını birlikte izlerdik, köy yerinde.Bazen ellerimle tutmak isterdim akşam kızıllığındaki güneşi ama olmuyordu .Ancak avucumun üstünde görebiliyordum onu.Hep aynı yerde oluyordu. Hatta bazen kızardım çocuk aklı ile aynı saatte hep aynı yerde .Sıkılmaz mı diye .Anlayacağınız o zamanlarda bu kadar duygusal bu kadar özlem doluydum .Onu farkediyorum zaman geçtikçe.
Birikmiş , yarım kalmış özlemlerimi anlatırdım.Beni dinlerdi,benimle üzülür benimle heyecanlanırdı Cimcime’m .Hatta ağladığını bile gördüm.O zamanlar zannederdim ki gerçekten O da ağlıyor benimle. Düşündüğümde gözlerimden akan yaşlarını onun yüzünü ıslattığı aklıma gelmiyordu işte.
Belki de onun da benimle birlikte ağlamasını istediğim içindi. Bilmiyorum.....


Hayatımızda elimizde olmadan birşeylerin ya da birilerinin giriş çıkışlarına gözlerimizle şahit oluyoruz.Ne dur diyebiliyoruz , ne de hayır gelme.
Yazılmış bir yazının rolunu hakkı ile vermeye çalışmak kaderimizdi.
Dün ,o kendi ellerimle yaptığım Cimcime’min varlığı ile gurur duyarken, bugün yokluğunu hissediyorum.Bir şekilde hayatımdan çıkıp gitmiş.
Şimdi özlemiyorum desem yalan olur o yıllarımı.O an yaşadığım hissetiklerimin bir dahası olmayacağını bilmek acı veriyor.
Zamanı geriye alamadığımız gibi durduramıyoruz da.Her seferinde keşkeler avuçlarımızda kalıyor.
Keşke beni bırakmasaydın Cimcime’m....Şu yaşımda ve şu halimle yine seninle güneşi tutmayı, seninle sadece özlemlerim için ağlamayı çok isterdim.
Zamanın acımasız kollarında apayrı dünyalara savrulduk.Kimbilir şimdi nerdesin.Bana kızma olur mu? Sana sahip çıkamadığımdan.....
Bir dahası olsa seni asla bırakmam.
Seni hasret kokusuyla anmak varmış....
Özledim seni pamuk yürekli , pamuk tenli Cimcime’m.

19/06/2008
10;35
eMİNE