0
Yorum
0
Beðeni
0,0
Puan
2424
Okunma
Dün gece, dolunayýn ýþýklarýyla hüznün rengi vurdu nehrin sularýna.
Bugün, martýlar eylül güneþi ýlýklýðýnda, küçük kanat çýrpmalarýyla sonbaharý müjdeliyor. Nehir, sensiz ve Can’sýz olan bu sonbahardan etkilenmiþ hüzün akýtýyor.
Gökyüzünün maviliðinde umut ve sevda yüklü bulutlar tutkuyla tango yapar gibi süzülüyor.
Bir kadýn oturuyor Ren nehrinin kýyýsýnda hatýralarýný suya býrakýyor. Beyaz mendil sallayarak, bakýþlarý ve küçük gülümsemesiyle aðýr aðýr ilerleyen gemilere umut ve düþ yüklüyor.
Þimdi, nehirdeki su yerini umut ve düþe býrakýyor.
Diye yazmýþsýn þiirlerinde….
Artýk anlýyorum ki, Sen beni seviyorsun, beni düþünüyorsun. Artýk sen de anla ki, ben de seni düþlüyorum. Aþký Düsseldorfta seninle yaþadým…
Ama bitti…
Ayrýldýk…
Beni affet…
Seni seviyorum!!!
Can AKIN
