Verdiğin hasarlara,hüzne,acıya inat,kimsenin duyamayacağı kadar sessiz ama kainatı inletecek kadar büyük bir haykırışla sesleniyorum.Seni sevmek güzeldi mucizem ve sevildiğimi sanmakta öyle...Sen gözümde değişsende kalbim için aynısın,sen hala benim mucizemsin.Bilmiyorum şimdi neler yapıyorsun,kendi aleminde mutlu ve normal hayatını sürdürüyor musun?Ben dönemedim be canım o normal denen şeye.Nereye dönersem döneyim sen çıkıyorsun önüme.Sana vedadan beri her gün şiirler,şarkılar,hayaller,sözler büyüttüm.Kocaman oldular biliyor musun?Merakla bekliyoruz hepimiz,acaba tekrar kesişecek mi ömürlerimiz?
Bazı itiraflar gerçekten zor geliyor insana.Sen en zor itirafım oldun benim.Seni kendime itiraf ettiğimden beri tarifi olmayan yangınlardayım.Değil alevlerimle küllerimle bile bu koca şehir yanabilir.Bütün umutlarım bütün ümutsuzluklarımla eş oldular ama ben hala yalnızım.Küçüğün her gece ağlıyor sen gülerken.İki güne iki ömür sığmış meğer.Bu küçük oda hayalinle uçsuz bucaksız bir cennet olmuş bana.Şimdiyse yokluğunla daracık bir zindana döndü.
Merak ediyorum,hangi yürek seni benim ki kadar sevdi,ya da sevebilir?Öylesine büyük ki sevdam,ağırlığından yürüyemez oldu bu zayıf beden.Sen hiç aşktan sendeledin mi?Beni ah anlayabilsen biraz,şu an hayalinle değil yüreğinle ısınır olurdu bu ten...
Öyle zordu ki imkansızı olabilire çevirme çabası.Bunu biraz başarmış gibiydik.Yine yenildim hayata,sen şimdi olman gereken yerdesin.Tabi benimle değil.Daha yaşadıklarımız yarım bile kalamadı.O kadar çok kelime sana ulaşmadan tükendi ki...Zordu sevmek seni,severken de sensizliğe mecbur olmak.Gördüğüm en güzel rüyaydın sen ve her güzel rüya gibi kısa sürdü ömrümde ömrün,bitti uyandım.Şimdiyse bu büyüleyici rüyanın etkisinde ,tahammülü olmayan bir acıyla kıvranıyorum.Çok üzgünüm.Çünkü bir daha böyle bir düş asla göremeyeceğim.Sen gördüğüm ilk ve son yasak rüya olarak kalacaksın beynimle kalbimde.Seviyorum seni,hala hem de dahada şiddetlenerek her geçen gün.O kadar çok büyüdün ki içimde tışarı taşacaksın bir gün diye korkar oldum.Artık kimseyi sevemiyorum,aşkla değilse de arkadaşça bile.İşte öyle dolusun içimde,anlayacağın kimseye yer yok.
Tanıyamadın beni,haklısın vermedim o fırsatı sana.Mesela bilmezsin sen.Benim tüm duygularım ölesiye baskındır.Hiç bir duyguyu hafif yaşamadım yirmi beş yıllık ömrümde.O nedenle şanssızım.Kim bilir seni unutmak( yok yok seni zaten unutamayacağım)yada içimdeki fırtınanın şiddetini azaltabilmek kaç asra mal olacak benim için.Kaç milyon hücre hayata veda edecek,kaç umut ışığı sönecek gözlerimde.Ama kaç şiir,kaç ezgi hayat bulacak seninle bu tende.Şimdi bir tek hayalim var.O da sana ait olan bu hayatları sana ulaştırabilmek.Onlar senin için döküldü yürekten kaleme,oradan da tertemiz sayfalara.İnan içlerinde asla yalan ve riya yok.Onlar gökyüzü kadar duru,dökülen yağmur damlaları kadar saf.Dediğim gibi inşallah bir gün sana ulaşabilirler.Keşke ’ben de’ diyebilseydim.Ama ben sonsuza dek mahkumum seni unutmaya.Hayatında olmaması gereken tek insanım ne acı...Oysa herşeye rağmen sen de ihtiyaç duyduğum tek insansın ömrümde.
Her güne seninle başlıyor ve seninle bitiriyorum.Görmediğim yüzünle dolu milyonlarca hayale imza atıyorum her gün.Ama ne yazık ki sen bende bu denli büyürken,ben her geçen saniye biraz daha küçülüyorum.Varsın olsun be delikanlım,ben aşkın gergefinde dokumaya devam edeyim aşkını.Acım büyük ama memnunum seninle yaşamaktan...Daha dur seninle yaşlanacak bir kalp var göğsümde.
Yine de bilemiyorum tabi.Belki sen de sevdin beni,sen de bu duyguların pençesinde kıvrandın benim gibi.Kendini bende bıraktında belki sen de beni alıp gitmişsindir uzaklarına....