Uzun bir yolun yolcusuyum,mesafeler izafi sanki.Ölçülerr yetersiz.

Eş dost azık hazırlığı içinde amansız bir mücadele.

En yüksek tepelerde bile havasız kalabileceğin nefesinin daralacağı bir yoldan gideceğim.

Ayaklarım dikenler içinde kan revan...Gözlerim uykusuz çoğu zaman...

Biraz yorgunum bilesin,hararet var benliğimde,dudaklarım çatladı susuzum.Bir yudum su bulacağım yoldur tercihim.

Yolumda en nadir çiçeklerin açacağı manzaraları görmek isterim,hanım ellerinin ve nergislerin...

Islanmak isterim yağan yağmurların altında,engin engin akan çılgın derelerin

berrak sularında.Kaç zamandır özlemle biriktirdiğim umutların arefesindeyim sanki,sonsuz düşlerin.

Hasta olsam yol boyunda,beni iyi edecek samimi gülüşlerin,

ve güneşden kopup gelen elmas renkli sıcak yüreklerin,efsunlu ellerinde başım önde ağlamaklı haldeyim.

Dedimya,uzun bir yolun yolcusuyum...Bir dilim ekmek ver bana,açlığım dinsin,

bir bardak da su;içimin yangınları sönsün.

Hep özlemle ve bekleyişle bitecek diye yolculuk menzili,kaç demet hasene dermem gerek samimi hislerle,

İhlasın zor sınavında,geçer not almak adına,uymak için İLAHİ RIZAYA,kaç secade alnımda eriyecek...

Ama olsun,duyardım ben çocukken İLAHİ RIZAYI kazanmak zordur derdi dedem.Hep umutlu ol evlat,hep tedirgin...

Bunlarla büyüttü bizi büyütenler,biraz örfi biraz gerçek,ama samimi ve içtendi hepsi.Yol uzun derdi taaa ozamanlardan diyenler.

Ben bunu şimdilerde daha iyi anlıyorum,yolun uznluğu hakkında diyenlere hak veriyorum.

Anlatmadıkları bir mesele daha vardı o vakitler büyüklerin...

Yolun uzunluğunu anladıkta,bunca zorluğunu kestirememiştik gerçekten.Aslın da yola çıkmak,

ATEŞTEN GÖMLEK giymekmiş.

Sonu bahtiyarlık olan yolda,takdire razı olmakmış,bu giyilen gömlek.

Kaç zamandır yoldayım,çokda yorgun,çok biçare ve gölgesi olmayan güneşli yerdeyim...

Bu vakit oldu ve açlığım gitmiş değil,ayaklarımın ağrısı dinmiş değil. Daha kaç vakit sürecek bu susamış halim.

Her yolun kıvrımında,yada sarp yokuşlarda,berrak suları özler gibiyim,

Önden gidenleri sanki görür gibiyim.

Bak işte ellerim,yorgun ve nasırlı,sanki suçlu,gözlerimse mahcup bakışlı...

Dizlerimin dermanı kesik sanki,erkenmi gücüm tükendi yolun sonumu göründü...?

Dedimya yolcuyum,yolumsa uzun.

Yorulduğumda bir taş bulur başımı koyarım,üşürsem yıldızlardan yorgan çekerim üstüme.

Elbet bitecek bu yol,er yada geç vakti gelince...

Bir niyazda bulundum yolculukta kendimce.Yaratana arzımı sunarak,

Yöneldim yoluma dal budak salarak.
YAKUP DÖĞER