BENDEKİ HÜZÜNLER



bazen derin bir hüzün, bazen büyük bir sevinç var yüreğimde.ama çoğu zaman ben bile anlamıyorum nedenini.tıpkı şimdiki gibi.az önce mutlu ama şimdi hüzün var bende. gel git lerde yüreğim .gün 24 saat ama ben daha fazla bölünerek yaşıyorum.zaman bile yetişemiyor bendeki hıza.bendeki yüreğimdeki koşturmalara..

belki de akşamları sevmiyorum.ondandır hüznüm.türkü hüznü yerleşir kalbimin en derinlerine.hani yaşanan hikayelerin oluşturduğu türküler vardır ya, dinledikçe kendini bulur kişi.işte tam da onlardan.hepsinde bir yarım kalmışlık,hepsinde bir hasretlik vardır.

akşam olupta gün bitince daralır yüreğim.görünmeyen eller vardır sanki,tutsa kaparacak yerinden.daralırım; çünkü kendimle çelişirim.büyük savaşlarım vardır içimde,ama çözüme ulaşamadığım.çözümü çok kolay da olsa yapamadıklarım,aşamadıklarım...vazgeçemediklerim var benim en derinlerde.nasıl vazgeçilirki sevmelerden. nefes almaktan,yaşama sevincinden vazgeçebilir mi insan.eşinden dostundan,çoçuklarından vazgeçelir mi? geçemiyorum işte bende. bir kırabilsem bazı şeyleri belki çok daha kolay olacak herşey. kolay olacak ama bunu yapacak güç gerekmezmi. ve ben de vazgeçecek güç hiç yok.

yıllar ne kadar da acımasız, ne kadar kolay harcıyor hayatları.aynaya baktığımda yüzümde her bir anının izleri oluşmuş.sanki sen beni değil ben seni yaşıyorum diyor. haklıda... bizim yaşayamadığımız her anı ona veriyoruz çünkü.keyfince yaşamak kalıyor onada, derin izler bırakarak.hayatımıza,ailemize,sevgilerimize hükmediyor.kimi zaman bir parmak bal çalıp ağzımıza mutluluk yaşatıyor.kimi zaman da büyük yaralarla kan ağlatıyor.işte akşamın saatlerinde bunlar gelip yerleşiyor yüreğime.ince sızılarla, derin hüzünlerle.

kazanmak ve kaybetmek geliyor aklıma.seçim yapma zorunlulukları.oysa bir şeyi istemek diğerinden vazgeçmek olmamalıydı. her vazgeçişin açtığı yaralar olmamalıydı hayatlarda. nasıl mutlu olunur bilmiyorum aslada bilemiyecem anlaşılan.çünkü seçimlerin yükünü taşıyamam ben.sevdiklerimden ,isteklerimden ,hayallerimden geleceğe dair düşüncelerimden nasıl ayrım yaparım.nasıl birini diğerine kıyaslar da bu daha iyi diyerek seçerim.

bunu başarsam dahi nasıl mutluluğu tam olarak yaşarım ki...ya geride bıraktıklarım.onlar hiçmi aklıma gelmiyecek,yüreğimi yakmayacak.yüreğimden vazgeçersem bir gün bunları da yapabilirim,mutlu olabilirim demektir.ama kim yüreğinden vazgeçebilir ki...

bildiğim tek şey var bana dair.kendi hayatıma dair.ben vazgeçemem; ne yüreğimden,nede içindekilerden. hal böyle oluncada sanırım ben hep hüzünlü, değişken olacam.dışardan bakan nasıl görür ama içten görünen budur bende.

aslında çıkıp yüksek bir yere tüm sesimle bağırmak istiyorum.ey hayat senide,senle yaşadıklarımıda seviyorum.asla vazgeçmiyorum ve bir bütünü istiyorum.

haykırmak istiyorum yankılansın diye dağlara...SEVİYORUM...İSTİYORUM....YAŞIYORUM... diye.

münevver erdoğmuş