yine yağmur vardı.


şu nisan yağmurları da yağdı mı,bir daha durmak bilmiyor.ıslatmak,ıslatmak istiyor her susamış gönlü.bir de sıkmayan bir duruşu bu bereketin.


yine aynı saatte günüme kalktım desem yeridir.


kahvaltımı pudingle,kuru ekmekle ve bir bardak suyla tamamladım.


rahat rahat giyindim.saçlarımı zeytin yağıyla parlattım.dışarıyı kollaçan ettim.baktım beyaz bulutlar mavi gökyüzüyle cilveşiyorlar.gülümsedim bu duruma.


evden ayaklarımı atar atmaz,üst katta oturan öğretmen’in adımlarını duydum.karşılaştık.başka bir gözle beni süzdü.10 aydır aynı apartmanda olmamıza rağmen birbirimizi ilk kez görüyorduk.öğretmen bey,beni yabancı bakışlarla süzmeye devam etti.günaydın bile demedi bana.buna içerledim doğrusu.merdivenlerden birkaç adım indikten sonra,büyüklük benden olsun diyerek,arkama dönüp günaydın ve selamı çaktım yüzüne.şaşırarak karşılık verdi konuşmama.başka laf etmedik.edemezdik zaten.


ama içim huzura kavuştu.huzura kavuştu çünkü insanlık görevimi pardon komşuluk hakkımın hakkını verdim böyle davranmakla.


bu da gösteriyor ki,bir apartmanda komşuluk yaşanmıyor kim ne derse desin.kim ne dese desin,insanlığımız,kişiliklerimiz gün geçtikçe yabancılaşıyor.birbirimizden,değerlerimizden kopuyoruz.bunu kendimden biliyorum.10 aydır sadece ev sahibimi tanıyorum.o da aydan aya kirayı ellerine vermek için kapısını çalarken.


az muhabbet,çok didişme aldı başını gidiyor sanırım.


güne bu talihsiz olayla başlamak üzdü beni açıkçası.


ama nisan sabahın ferahlığı yüzüme vurdukça,hayat yaşamaya değer dedim,daha önce binlerce defa dediğim gibi.


selam allahın selamı
selam vermek
kelam etmektir
söze başlamadan önce.

ADAR
16 NİSAN 2009,