Henüz gencecik bir kızdım seni tanıdığımda. Sen ise oldukça yaşlıydın. Yaşamındaki ilk kişi ben değildim; sonuncu da olmayacaktım. Önceleri gizli gizli buluşuyorduk. Sonra sevdâmızla birlikte buluşmalarımızın sayısı da arttı. Seninle olmak uğruna kuralları çiğnedim; yalanlar söyledim. Sana öylesine yenildim ki, teklifsiz yaşadım sonrasında. Korkmadan, asice. Ne çok sevmiştik birbirimizi. Üzüldüğümde, sevindiğimde, keyifli akşamlarımda, harika gün batımlarında hep sen vardın yanımda. Yaşamımın her safhasına yerleştin. Senin yüzünden kavga ettim, senin yüzünden hastalandım, ama birbirimizden ayrılamadık. Senin için hep ’’kötü’’ dediler, ’’ondan sana yar olmaz!’’ dediler; dinlemedim. Her şeyi göze alıp sevdim seni. Vazgeçilmezim oldun. Ben seni böylesine severken, sen sinsice ihanet ettin ruhuma, bedenime. En şiddetli zehri yaşamıma kattın. Sen artık sanki benim aşımdın, suyumdun. Her gece uykumu böldüren tutkumdun.

Şimdi sana bu satırları yazarken içim yanıyor, acı çekiyorum. Ama seni geçmişimden çıkarıp atıyorum. Bu aşk bitti sevdiğim, artık seninle geceleri, gökyüzüne dalıp konuşmuyorum. Geleceğimde de zaten sen olmayacaksın. Ardımda bir sürü iyi kiler bırakıp seni içimden terk ediyorum. Ne heves, ne ümit. Şimdi senden ayrılmak için tamamdır vakit. Bir intiharın yavaş çekim halini yaşıyordum seninle. Sol yanımı sıkıştırıyorsun bazen, göğsümde hep ağırlığın. Damarlarımda ağır akıyor kanım, senin yüzünden soluksuzluğum. Seni sevdiğime pişman ettin beni. Dudaklarıma her dokunuşunda bir şeyler çaldın hep bedenimden ve benden. Tiksiniyorum artık inan ki senden. Nefesinden, üstüme sinen kokundan tiksiniyorum. Ben, şimdi sensiz yoluma gidiyorum. Benim olan bu hayatı yaşamak istiyorum. Git artık, uzaklaş benden diyorum. Artık tamam seni terk ediyorum...

Dumanlarının karasında yıllardır konakladığın kül tablalarını ve çakmağını koy bavuluna.
SİGARA’M git artık, git kendi yoluna...

Zeynep A..