_23 NİSAN_


Kürenin bir yanında çocuk sesleri,yine! Kahkaları değil bu, dikkat edin! Bağrışmaları,can çekişmeler,bilmem hangi mazlumun,babasının kaybedişi.
Onlar çocuk değil mi peki?Hayır,değil bence! Onların ülkelerini işgal edenler adam yerine bile koymadılar.....büyüdüler hepsi. 3,4 içerisinde acılarıyla olgunlaştılar.
Ve cesaresizlikten yaşama sevincini kaybettikleri bir vakitte...23 nisan hatırlattı birşeyleri..kırıp kalblerine merhem oldu teker teker.

Düşünün bir kere!

Bir çocuğun yaşıtları gibi bakamaması dünya’ya.Her uyanışında anasının,babasının, henüz adını bile bilemediği aletlerle öldürülüşünün gelmesi aklına,
uyandığı her sabahta! Ablasının haykırışlarının çınlaması yastığında!

Evet!

23 Nisan’ı her çocuk başta hak ediyor ama ilk önce onlar!


Ve işte 23 nisanda!

Elimde olsaydı,gücüm yetseydi,bu ayda, anasız babasız kalmış, gazzedeki tüm kardeşlerimle,bir çatı altında toplanıp,ekmeğimi paylaşırdım.
Bazılarının yapamadığını!


Elimde olsaydı,

23 nisan’ı israil’le tanışırırdım..."söyler misin bana,vicdanın nasıl böyle rahat" diye........



Ve yine elimde olsaydı,

İstanbul boğazına çıkıp bağırarak

"Kansız bir toprak!" diye haykırırdım tüm dünya’ya,bugün!


23 nisan’ın çocuklara verdiği değer her zaman olsaydı keşke ve,

herkeste onların yarının dehalarının olacağına inansaydı,yürekten!


.......................................................


Tüm kardeşlerimin gözlerinden öperek,bugünden sonra havası barış kokan bir güne gözlerimizi açabilmek,umutlarıyla!