Bir palyaçoyum... insanları mutlu etmeye çalışan. özellikle çocukları...
palyaçolar ağlamaz diye bir kural yok ya, gülsede yüzüm sol gözümün kıyısında eksik olmaz çizdiğim iki damla göz yaşım...


Elimde balonlarım, yaklaşıyorum insanlara... balonlarımın renkleri gibi adları da var mutlaka... mutluluk , para, aşk, hüzün hayal kırıklığı ve daha bir çoğu... hepsini dağıtıyorum rastgele... insanların kimi kaçıyor benden, kimisi istekli yaklaşıyor ama ürkekçe...

yüzümün gülmesine rağmen insanlardaki bu kaçış niye? acaba yanlış mı makyajım...

elimde son iki balonum seni buluyorum bir köşede... gülümsüyorsun, bakıyorsun bana hayranlıkla biraz da hayretler içinde...
balonlara bakıyorsun... ’al’ diyorum
-seç birini ne çıkarsa senin olsun
-ama biri sönük diyorsun ’ben bu yüzden ikisini de istiyorum’
-peki al senin olsun...

balonları verip uzaklaşıyorum... ben görevimi yapmanın hafifliğiyle mutlu... bir bakıyorum ki arkamdan geliyorsun...
-beni kandırdın sen!
-neden?
-verdiğin balonları çabuk geri al! çabuk’
-alamam onlar artık senin...
-bana verdiğin balonlar neydi biliyor musun?
bilmiyordum...
-hayır dedim... ben onları dağıtırken isimlerine bakmam...
-peki ben söyleyim... biri aşktı...
-e ne güzel işte peki diğeri?
-diğeri hüzündü... bana sürekli bir mutluluk verdiğini sanarken sürekli bir sızıyı armağan etmişsin oysa...
üzülmüştüm... sordum tekrar...
-sönük olan hangisiydi?
-hüzündü...
-iyi ya işte! her aşkın yanında bir kalp sızısı olmaz mı hiç... aşk ve hüzün birbirini tamamlayan şeyler...
uzun uzun düşündün karşımda... sessizliği bozan ilk sen oldun...
-sanırım haklısın... hüzünsüz aşk, aşksız hüzün olmaz...
-...

uzaklaştım ordan... gidiyorum artık... başka bir kente... başka insanları mutlu etmeye...