Yılların verdiği yorgunluk, yüzüne vurmuştu tonton teyzenin...Aynaya her bakışında,bir günün gittiğini bilmekte,o giden günleri özlemekteydi.Hayıflandı kendi kendine " neydim ,ne oldum " diye.

Yakınında olanlar hep bir bir çıkıp gitti hayatından.Kimseye küs değildi, küs kalamazdı da. Merhametli bir insandı tonton teyze...Memeleketi, ana babası,kardeşleri, evlatları, dostları ,düşmanları daha kimler kimler ? Ha birde beslediği hayvanları da gitti.

Bir çınar gibiydi kendisi,eline kimse su dökemezdi ama zamana boyun eğdi...Kimileri öldü , kimileri evlendi ve kimileri bir daha geri dönmedi.O geri dönmeyenleri hep bekledi durdu,eski topraktı neler görmüş geçirmişti, bir sorsan bitiremez anlatmakla, bir keresinde meyve veren bir ağaca çıkmıştı, sanki 17 yaşında gibi, meyveleri toplarken , bastığı dal kırılıvermiş " hooop "düşmüş yere, kocası evletları toplanmış başına " anam canım annem sakın ölme "diye feryat figan, önce biraz canı acımış lakin onları biraz da korkutmak istemiş , ölü numarası yapmış.Muzipti tonton teyze...bir sesizlik olmuş, birden gözlerini açmış "o bakışları unutamam " diyor.

Ya şimdi öylemi ! evli evine ,köylü köyüne gitti.Yapayalnız kaldı. Resimlerle avunuyor, televizyonu var ama açmıyor.Pencerenin önüne oturuyor öylece bahçesini seyrediyor.Anılarını tazeliyor sorsan " benim Allahım var yeter " diyor.Arada sırada komşuları, genelde akrenleri uğruyor yanına.

tonton teyzenin ağzından duaları hiç eksik olmuyor,kuranını elinden hiç düşürmez,abdestsiz yere ayak basmazdı.İmanı çok kuwetliydi, hiç şikayet etmezdi,sadece biraz yalnızlıktan sıkılırdı. Çok sevimli bir yüzü vardı, adı o yüzden tonton teyzeydi...

Ama günlerden birgün,evinin kapısı, biraz farklı çalındı ve ummadığı birini karşısında bulmuştu... DEVAM EDECEK...