Olmadı, başaramadım ne yazık ki…
Oysa ne umutlar besliyordum, ne hayallerim vardı benim. Mutluluk benim ikinci adım olacaktı. Sevgiler ekecektim hayata. Boy, boy açacaktı sevgi çiçekleri.
Benim hayatımda kavga olmayacak, insana ve insanlığa dair ne kadar güzel şey varsa uygulayacaktım hayatıma. Sevgi büyütecektim bağrımda.o sevgiler büyüyecek dal verecek insanlık galip gelecekti hayata.
Kardeşçe yaşayacaktı insanlar, birbirini seven ve değer veren, acılarını sevinçlerini paylaşan.
İnsan olabilmek. Neden zor gelir ki insana.
Doğruları bilipte yapamamak,veya yaptırmamak ne kadar acı.Bile bile yanlışa devam etmek ne kadar acı.
İnsan çok tuhaf bir varlık, doğruyu, hakikati bilir ama yapmaz. Söyler ama uygulayamaz.
Niçin? Zor gelir ki ona doğrular. Gerçekler neden? Acıtır ki insanı.
Ne nefsine söz geçirebilir nede kendinden olan çocuklarına. Yazık hem de çok yazık, göre göre görememek veya görmek istememek.nefse doğruların ağır gelmesi ne acı.
Ama her istediğini yapabilseydi insan, insanlığını nasıl yaşardı.
İnsan her istediğini elde etseydi ortalığı çöplükler kaplar ve her yeri pislik götürürdü.

Herkes doktor olsaydı eğer, hastaların vay haline…..

ZALOĞLU