BİR GİDİŞİN ARDINDAN



Gittin. Oysa ben hazır değildim buna.Kapıları kitleyip, gitme kal demeyi ne çok istedim aslında seni yolcu ederken. Ellerini tutup, gözüne bakıp yalvarabilirdim az daha kalsaydın. Zor tuttum kendimi sevdiğim. Zor becerdim güle güle git yakında görüşürüz demeyi. Ne fırtınalar kopuyordu bende, bilseydin gitmezdin belki...



Gittin kokun kaldı bende, bendeki herşeyde. Sesin yankılandı günlerce, gecelerce evimde. Tenin sindi yorganıma, yastığıma ve ben kaç gece sen diye sarıldım o yastığa bilmiyorum. Söylemişmiydim ; yıkamadım yastığın yüzünü,sen diye koklarım özledikçe. Her bir köşeye sen diye bakarım. Gittin ama giden sadece sendi, kalanlar senden fazla...



Çokta üzülmedim aslında. Her gitmeler yeni heyecanlarla gelmendi çünkü. Bir sonrakinin mutluluğunu bırakmandı seni beklerken. Sözleri, sevgiyi, özlemleri biriktirmekti. Yaşanacaklara dair planlar yapmak, telaşlı bir son dakika bekleyişine girmek, her gelişinde ilkmiş gibi olmaktı...



Ayrılıklara nasıl baktığındır yaşadığın, ben gidişine böyle baktım sevdiğim. Üzülmedim, ağlamadım. Gidişlerini yeni gelişlerin başlangıcı saydım, mutlulukla...



Sanırım gidişlerini sevdim ben,gelişinden daha çok. Veda etmedik hiç, vedalarda geri dönüş olmaz diye. Ayçiçeklerinin güneşe dönmeleri gibi dönmeliydik bizde.



Gittin...Kal deseydim kalırdın belki, ama bedenin olurdu yanımda ruhun değil. Özgür olmalıydın oysa. Suskunluğum, güle güle demelerim ondandı. Bilsemki her halinle kalacaksın yollamazdım seni. Her günümde, saatimde sen ol isterdim yanımda. Bazen kavga edip barışmayı, gece küs yatıp sarılarak uyanmayı isterdim mesela. Kalsaydın yaşardık elbette ama gittin...Tıpkı daha öncekiler gibi...



Veda etmedik sevdiğim biliyorum geleceksin. Ben o ana hazırlanıyorum şimdi; özlemini,sevgini büyüterek yüreğimde. Üzülmedim, ağlamadım ardından. Çünkü ben gidişini sevdim geleceksin diye...

MÜNEVVER ERDOĞMUŞ