Umuda rastlayınca yüreğim, kurtulamıyor o günleri düşleyerek pençesinden, geri gelmeyeceğini bilmeyerek, kaptırıyor kendini umut deryasına bir serap misali peşinde yürüyerek. Hani hep o günler gelsin istiyor, bu acı dinsin, bu yürek feraha kavuşsun sanıyor ama olmuyor yapamıyorda söz geçiremiyor coşkun yüreğine...Belki de o umutla yaşıyor, CAN buluyor, nefes alıyor, o umut bağlıyor sana.
Onca yaşananların üstüne haklıydıda belki umut etmekte, sabretmekte. Sabır...Ya bir gün bitiverirse oda, herşey gibi bırakıverirse seni kendinle...
Hep böyle kırgınlık dolu sözleri haketmiyorsun da sen... Yalnızlığımın tarifini yalnızca kendi kendime yapmalıyım belki de...Seni ne kadar çok özlediğimi söylemeliyim mesela. Senin yüreğine olan aşkımı anlatmalıyım sana, sana anlatılmayan o saflığı kağıtlara bir bir yazmalıyım, habersizce, en derinden...
Yaşadığımız en güzel ve özel hafta sonunu yaşattın bana tüm yaşanan özel anlarımızın üstüne... Uzun zamandır hiç bu kadar rahat nefes almıyordu bu beden, yanında yeniden huzur bulmuştu.o günümüzün coşkusu, o akşamın mutluluğu okunuyordu gözlerinden, daha neler neler okumuştum o gözlerden...Anı o anla yaşamanın, beraber oluşumuzun verdiği mutlulukla geçirdik...Şehrin ışıkları ne güzel göz kırptı değil mi gülen gözlerimize, o elektriği hissettirdi yorgun yüreklerimize, sendeledi bedenlerimizi siz yanyana mutlusunuz dercesine...
Biz beraber nefes alabiliyorduk CAN yoldaşım ayrı, küskün geçen günlerde yaşanmıyormuş meğer ayrı gönüllerde...Gözlerin güdükçe benim içim ısınıyordu, özlermiş bu yürek gülen gözlerini seyretmeyi...
ve artık susarak özlüyorum seni...