Bir sabah uyanırken güneş bu yarım kürede, ıssız kalan gözlerim gece boyu dinlendirilmiş ve uyuşturulmuş beynim der ki ;

-Gün pek aydın , aydın yok pek günde.. susun konuşmayın..

Bir gerçek tüketirken insanca kalmış tarafımın tüm vicdanını, susturulmayan bir çocuktan öte nedir ki filistin benim için? Oysa her gün insan olmalıyız, belli bir gün değil.. ve bombalar düşmeden henüz topraklara.. dur demeliyiz. 2 gün hatırlamamalıyız.

-En çok insan olmaktan utandım yüzyıllar boyu..

Karanlığın üstüme çöküşüyle eş değer değil miydi bilipte susmak bunca ölünün varlığına ve ölümlerinin çokta normal olmayışına. İnsan olmanın bir değeri olmamalımıydı hiç?

-Günün en zor anıydı, ölü sayılarına takmış psikopat televizyonun başında psikopatça araştırmak.

Bir kaç satır sonra unutmayacağım seni bomba altında kalan kardeşim, bir kaç sözcükle anlatmayacağım seni, sen hep bir sembol olacaksın bende.. dilimi kesecekler de; parmaklarımı koparacaklarda.. Yüreğimi ve Ruhumu nasıl susturacaklar.. Yüreğim filistin diye çarptıkça..

-Günahsız bir bebektim, bunca günahı yüklemeyin üstüme..

Sessiz kalan dudakların, biliyorum ruhları çığlık atıyor.. Sessiz kalan parmakların, biliyorum yürekleri kan ağlıyor ve biz her bomba düştüğünde topraklara;

-Yorumun getirmediği bu geçicilik, senden ebediyen uzak durana dek. Bombaya yapan insana hayır.

Her savaşta bir cinayet var.. bırakın o silahları..