RÜYA MIYDI GERÇEKTEN

Kıyısındayım ömrün. Ne çok uzak ne çok yakın ulaşamadığım ve bir o kadarda istediğim düşlerimi, sevinçlerimi ararım. Bulamadığım her zamanın hesabını yapar, tarifi zor duyguları tadarım ne aşk ne sevgi hiçbirini tatmıyorum hissetmiyorum, gözlerim görmez oldu. Günlerimin hesabını yapar oldum, içinden çıkamadığım durumun anlamını anlayıp ve bir o kadarda anlamayıp düşüncelere dalıp, daldıkça batıp, battıkça da boğuluyordum. Ne seslerin ne kişilerin önemi vardı. Birçok yüz görüp, aynı zamanda görmüyordum. Anlayamıyor, kavrayamıyordum… Belki de ilk defa bu kadar çok korkuyordum. Umudum hep vardı. Umudumu yitirmek istemiyordum, istemiyorum. Her şeye rağmen yaşamak istiyorum. Nefes almanın değerini bilmiyor, şükrü zaten unutmuştum. Her şey bir oyun gibi, oynuyoruz elimizdeki oyuncakların neye yaradığını bilmeden oynuyor ve habersizce yürüyoruz. Koşmamız gereken bu yolda biz sessizce kör ebe oynuyorduk. Herkes birbirlerinin gözlerini bağlamıştı, ellerimiz birilerini arıyor ama yanlış kişide yanlış yerlerde yoğunlaşıyorduk. Gözü kapalı iken bile bilinecekleri, görülecekleri görmüyorduk. En son 10 yaşındayken saklambaç oynadığımı sanıyordum. Meğer hep oynuyormuşum, meğer hep saklanıyormuşum, meğer hep kaçıyormuşum. Hiç bulunmayacak hiç bana da sıra gelmeyecek gibi… Kör ve dilsiz… Belki de hala saklanıyorum. Yol hiç bitmeyecek sanırken, yollarında bittiğini tükendiğini geç fark ettim. Çok uzak görünürken aynı zamanda çok yakınmış. Şimdi ise umudum kör gözlerimde, korkum beynim ve dilimde, ateş içimde, hayallerim hep bende, ben ise nerde olduğumu bilmeden rüya aleminde…