Özlemlerini yudumlarken kahvenin acı telvesinde yaşanmışlıklarım gözlerimin önünden geçiyordu. Bir fırtına kopuyordu en derin yerlerimde. Savrulurken rüzgârın kovalayışlarında eğiliyordu başım. Sen ki ümitlerimin yeniden doğuşu, hayatımın anlamlı yüzü olmuştun.

Her nefeste seni içime çekiyor, her anımda seni, hep seni düşünüyordum. Yalnızlığımdan arda kalan anlarda sana koşmanın, seni duymanın heyecanında her yeni gün seninle doğuyor, şükrediyordum yaşama. Yaşamına sevmenin doyumsuzluğunda ölüm bile geride kalmış, korkularım ayaklar altında ezilmişti.

Tüketemediğim kadehlerde hep seni içiyor, gözlerinin ışığı yansıyordu ruhuma. Sarhoşluk değildi bu, gerçeğin ta kendisiydi. Kendimle olan yüzleşmelerimde neden erken gelmedim dünyaya diye kahrediyordum. Bir dokunuşun, bir sevgi sözcüğün bana verilecek en güzel hediyelerden daha anlamlıydı. Yorgun düşen adımlarımda izlerimi sağlam basmanın endişesi içinde daha güzele ulaşmanın hedefi vardı.

Ben ki vurdumduymaz olarak geldiğim yaşamın yansımalarında, beynimin en ücra köşelerinde seni düşünüyordum. Deniz seninle daha mavi, kumsal seninle daha yakıcı olmuştu.

Özlem saatleri sana kavuşmanın heyecanı içerisinde daha bir hızlı kovalıyordu dakikaları. Hayallerimi kendimle paylaşan ben yepyeni düşlere yelken açıyordum sana doğru…

Not: Yazmış olduğum ilk denemeyi sizlerle paylaşmak istedim. Umarım beğenirsiniz...