7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1815
Okunma

Derler ki...
Su, çok büyük bir bahçeye girer ve her bölmede ayrı ayrı sebzeye, meyveye, ağaca can verir. su, güllerin olduğu bölmeye gelir oracıkta donar kalır. Ve güllere sorar : Ben çok soğuğum, buz gibiyim beni koynunuza alır mısınız? Güller de: Ey su, sen ki dağları yaran ağaçları köküden koparansın neden bu işi bize sorarsın? Su,sizler benim hayat verdiğim en özel canlılarsınız.Siz kırık kalbe ilaç, hastaya şifa, seven gönüllere aşk tohumusunuz. Benim bu yıkıcılığım, hırçınlığım bir sizin karşınızda sebat buluyor.Güller utanır ve kızaran çehreleriyle suyun bu samimiyetini en kılcal damarlarına kadar emerler. sonra ne mi olur, su ile gülün aşkı dilden dile, gönülden gönüle dolaşır durur.
Say ki ben bir suyum...
Soğuğum, hırçınım, buz gibiyim.
Say ki sen bir gülsün...
Ki öylesin.
Her şeyinle özelsin...
Şimdi soruyorum... Su aşkıyla
BAHÇENDE BANA DA YER VAR MI?