DİLENCİ GİBİYMİŞİM


Dilenciymişim haberim yok. Ağlayamıyorum sızım çok, alışkanlı yalvarmakmış benimkisi… Dilenciymişim haberim yok. Avucum açık, yüzüm sanık, gözlerim ise kör. Bacaklarım tutmaz, dilim hiç susmaz…

Dilenciymişim meğer, her bulduğum yere oturup, her gördüğüm kişiye yalvarmakmış. Herkesmişim ben... ve sadece yalvarmaya yarayan bir dilenci. Bacaklarımı siz yok ettiniz, ellerimi de siz, gözlerimi siz kör etiniz. Dilimi yalvarmaya siz alıştırdınız. Siz yok ettiniz her şeyi, siz aldınız. Oysa ben sadece yaşamak istedim. Çok mu şey istedim sizden? Ben sadece dilenciymişim. Ellerimde beyaz selpak, dilimde alışkanlı yalvarmakmış benimkisi… sebepsizmiş öylemiydi? Bozuk paralarımı çoktan tükettim ben. Tüketmişim… Ama hala bozuk para isteyen bir dilenciymişim. Başımı önüme eğmiyormuşum. Hayat ne zaman sadece yaşamak istiyorsun, sevgi istiyorsun diye başını önüne eğmek oldu? Sebepsiz miydi? Onca şey yalan mıydı?

Bu dilenci, size hiç yalvarmadı, bu dilenci hiç bağırmadı. Bu dilenci hakkını istedi. Hakkından öte olana geçmedi. Dilenci gibiymişim meğer farkında değilim. Önümde beyaz selpak hala boş, ardına bakmadan koş. Bacaklarım tutmuyor koşamadım. Ben sadece dilenciliğe yaradım. Dilenciymişim ben çok görme. Bende çok görmeyeceğim sen merak etme …