Çocukluğuma olan özlemim gün geçtikçe büyüyor içimde.Büyüdükçe anlıyorum çocukluğumun değerini.Gün geçtikçe daralıyor cemberim.Doğduğum da ne kadar özgür bir dünyam varmış.Doğduğumda koskoca olan dünyam şimdi ise daracık.Büyüyorum dertlerimle baraber.
Yüreğim kaldırmıyor yaşananları.Nede olsa bir annenin bağırmasına bir babanın azarlamasına benzemiyor.Yaptığım hatalardan dolayı uyarı almıyorum hep cezalanırılıyoru sanki dünyanın bütün yükü yüklenmiş üzerime.
Yada komşunun bahcesine top attığımızda, gizlice meyve ağçlarına tırmandığımızda, eve geç geldiğimize "çocuktur yapar" denmiyor.Çocukken sadece bir oyuncak için ağlardım şimdi ise her anıma ağlıyorum.Gözlerim ne kadar da masum bakardı çocukken.Şimdi ise yaşananların acısıyla kinle nefretle bakıyor gözlerim hayata.
Sevgi ile büyürdüm çocukluğumda.Herkesin sevdiği masum bir çocuktum şirindim.Şimdi ise sadece sevgi benim yüreğimde,başkasından bir kez olsun sevgi göremiyorum.Belli bir yaştan sonra sadece seversin ama bir kez olsun sevilmessin.Seversin çünkü sevgi tohumlarıyla büyümüşsündür.Sevgi tohumlarını etrafa saçamassın çünkü herşey gibi onunda sonu hüsrandır oda uğrayacaktır hüsrana.
Sevgim ya bir bataklığa ya bir kör kuyuya atılır yada hiç beklenmedik bir rüzgar alır savurur çıkmazlara.Çocukluğuma olan özlemimin sebebi belkide çocukluğuma olan özlemimim sebebi belkide sevgiye olan açlığımdır.Sevgiyle büyüdükten sonra bir anda sevgisiz kalmak zor gelmiş ...
ÇOCUKLUĞUMA OLAN ÖZLEMİM BEN BÜYÜDÜKÇE BÜYÜMEYE DEVAM EDECEK
TAKİ BİR İNSANIN GÖZLERİNDE SEVGİYİ BULANA DEK...