Gülüşümüz olacak kaç kişi kaldı ki…

Düşündükçe içimizi eritecek, kodundukça yüreğimizi yerinden oynatacak kimler var… Tek ve her daim cevap kimse…. Hep yenilgilerin yanında durduk… Çünki; karşımızdakilerin yürekleri o kadar çoşkuluydu ki, asla yok olmaz, o yanan kor alevi sönmez sanırdık. Bundandır yüreklerine girişlerimiz… Ama yürek çoşkularının bir saman alevi gibi söneceğini bildiğimizde avucumuzda kalan sadece kendi sevgimizdi… Başlamalarıyla bir anda bitmelerine anlam veremezken, gidişlerinde bulduk kendimizi. Neden insan kendi yüreğinin derinliklerindeki güzellikleri görmezden gelip başka yüreklerde açmak ister ki… Hangi yürekte bir fidan gibi boy almak yada yeşermek ister.



Neden…

Ne için...

Kimin için…



Kendi yüreğimizin derinliklerinde yatan güzellik bize yetmiyor mu? Yada bize dar mı geliyor, bu yürek güzelliği… Dar gelen kendi yüreğimiz mi? Yoksa açmaya çalıştığımız yüreğin bize masumiyetini göstermesiymiydi… Peki ne oluyor bu yüreğin başka gönüllerde yeşerme çabası… Anlam bulmadan yeşeren güller gibi zamanından önce solup gittik. Hani esen rüzgarda yağan yağmurda yok olmazdık… Kaç gönül kaldı bizi anlayacak, kaç el kaldı olduğumuz yerden bizi alıp ileri götürecek…




Yaralı Yurek
30.03.2009 17:30