Nil rengini, buğusuna hapseder, yankılanır ufkunda dinlerin daveti, Mısır’a sürüklenen ilahi maceranın bilinmezli sıcak piramitleri gibi... Adıyla, ruhuyla, özlemlerin rengiyle sanki Firavun’a uzaktan bakar...

Peki ya Dicle ve Fırat?

Medeniyetin doğum sancısı ile iliklerinin dolduğu, insanın insan olma uğraşını verdiği, kurumuş topraklara inat, kutsanmış berraklığıyla hoyratça, rüzgarın ıslığına türkü tutturduğu bereketli ırmaklar...Ve bunların arasında Mezopotamya...

Başağın renginin, güneşe nispet yaparcasına daha çok sarardığı, cömertliğin avlu genişliklerinden göğe uzanan narasıyla geçmişin zenginliği ile ruhunu doldurduğu sonsuzluğun, umudun enginliğindeki ova...

Bu ovaya tepeden bakan, kalekent kültürünü, dinlerin inanç noktasında ortak mabet kabul eden büyüleyici, mistik bir şehir...

Taşların dize, dizelerin şiir, şiirlerin sevda olduğu; nakışları öpen kar tanelerinin, hoşgörüyü selamlayan güvercinlere dost selamı...

Allah’a yakaran avuçların, önünde bükülen dizlerin, nasırlı ellerin ter damlalarıyla yonttuğu taşın en anlamlı macerası...

Artuklu’nun kudret rengini haykıran eserler...

Üzerine kutsal kitapların yemin ettiği zeytinin, sıcak ruhların serin meyvesi hurmanın bile kıskandığı üzüm bereketi...

Gök yüzüne uzanan taş teniyle, güneşin gömlek giydirdiği, ay ışığının tablolaştırdığı, nefesi çay kokan, mırra kokan insanların yurdu...

Çan sesine aşina yankılanan dağların zirvesinde ilahi Ezan sesi...Şemsi mabetlerinden, Kameri güzellikten, Yezit çemberine varıncaya dek çepeçevre kuşanmış bir zırh, bir korunak, dingin bir liman...

Mardin, taş duvarların, taş yapıtların, kilise ve camilerin omuz omuza verdiği, abbaraların gönüllerin geçidi, sokakların yüzyılların tanığı olduğu mağrur kent...

Daryüs’ün inatla oydurduğu “Dara”, Ulu Caminin efsanevi görüntüsü, Kasimiye Medresesi’nden hayata tutunan bilim ışığı, Deyrüzzafaran’dan, Deyrulumur’dan uzanan ilahi ışık...Hristiyanlığın, İslamın, sevginin, umudun, kardeşliğin, hoşgörünün kutsal şerbeti...Taşın, sevdanın, medeniyetin, kalenin öyküsü: Mardin