Yine döküyor gözler incilerini...
Yitiriyor yine insan yaşam sevinçlerini...
Yalnız kalmak istediğini söylerken,gözyaşları ısrarlı bir şekilde akıyor küçük kızın.Hiçbir şey ilişmez artık gözüne,her yer buğulu...Kız defalarca bağırıyor,haykırıyor,tabi ki hıçkırıklara boğuluyor...Karşısında ise ağıtlar,acı sözler döken bir kimse;küçük kız için artık öyleydi.Kimseydi...Tüm sözler nafile,kız hıçkırık seslerinden başka ne duyabilirdi ki?Yalnız kalmak istediğini son söylediğindeyse,aldığı karşılık,"Yalnızlığınla boğul",oldu.Saatlerce akan inciler bitmek bilmiyordu.Kız yorgundu,kız hırslıydı,kız mutsuzdu ve kız artık yalnızdı.Aklından kötü şeyler geçirmeye engel olamıyordu.Bunların arasına istemesede ölüm girmişti.Kız aslında ne yaptığını,ne istediğini bilmezcesine bir şeyler karalıyordu defterine.O günden,o saniyelerden sonra yalnızlık kızın en kadim dostuydu,ölümse özlemi...