Öyle zamanlar geldi geçtiki, hayat sayfalarından… hangisi iz bırakmadı ki gönül bahçesin de… her biri bir nokta koydu tek tek çekip gitti. Düşününce insan zorlanmadan buluyor hepsini saklandıkları köşelerde… yaşamıma girenlerin bazıları bir şeyler katarken hayatıma, bazıları ise benden aldıklarını götürmeyi seçtiler. Götürdükleri benden birer parçaydı, elim ayağım gözüm kaşım dı beklide… ben kadar değerliydiler. Tek düşünülemezdi hiç biri ama tek tek noktaladırlar hepsini.hangisine hesap sorabilirim ki benden aldıklarına ben izin vermiştim. İzinsiz girilen hayatıma izin verilerek alıp götürdükleri gibi…

İyisi ve kötüsüyle yaşananlar bilmediler ki, noktaya dönüşen yürek atışın her daim kağıda düşüyordu. Ne ben bildim yürek atışını, nede karşımdakiler anladı kalemin hükümdarlığını… yazıya döktüğümde yürek atışımı bir alev gibi sardı tüm dünyamı kelimeler…

Ciğerimin en derin yerinden yakıyordu… Çaresizdi… bir anda kalemden döküldükçe kelimeler, sanki birileri yüreğime su serpiyordu. Serpilen su ile alev gibi yanan yüreğim yavaş yavaş serinliyor sanki alevin koru azalıyordu. Yada öyle hissettiriyordu bana o berrak su…öyle berraktı ki su serpildikçe yüreğime sanki kök salıyordum. Yeni dikilmiş bir fidanın toprağa sımsıkı tutunmaya çalıştığı gibi. Bende sımsıkı tutunuyordum hayata. Yeniden her daim dostlarımla…

Hani insan öyle zaman geçirir ki dost yanında arar ama bakmasını bilmez ki aynaya. Aynadaki kendi yansıması dostunu dile getirir. Kimi yerde dostudur kalem kimi yerde yürek akışı… benim hem dostum hemde yürek akışımı dile getirir kalem. Kalem hayatımda sahip olduğum en güzel en masumane bir dosttur.

Yazmaya başlayınca insan o an ne yazacağını bilemez ama kalem bir kere ele alınmaya görsün… dökülür binlerce kelime dizler halinde kağıda…


Yazmaya açık bu yürek her daim dile gelecek bu kalemle…


Yaralı Yurek
25.03.2009 23:54