Yaşadıklarımızdan öğrendiklerim var demişti bir yazar. Şuan hangi yazar demişti hatırlayamıyorum ama gerçekten çok doğru bir söz… insan hayatta ne yaparsa yapsın giderken elinde sadece öğrendikleri kalıyor. Onunla birlikte sevdiklerinin sevgileri yanında öyle güzel bir yolculuğa çıkılıyor ki insan ben daha önce neden bu yolculuğa çıkmadım diyor. Ama her şeyin bir zamanı olduğu gibi ebedi yolculuğunda bir zamanı var. Zamansız esmeyen rüzgar gibi, yerinden kıpırdamayan bir yaprak gibi… zamansız hayatlar oluyor. Nerden gelip nereye gittikleri hiç belli olmayan, gelmeleri sizi mutlu ederken giderken sizden aldıkları ise bir hüzün fırtınasında dolaştırıyor ruhu… kim diyebilir ki bu hayatta her şeyi yaptım, her iyiyi ve güzeli yaşadım. Öyle bir yelken açıyoruz ki hayata, hayatı sanki hiç kaybolmayacak hiç bitmeyecek gibi. Zaman su gibi akıp geçerken sevdiklerimizin gönüllerindeki yerimizi belirleyemeden. Üzüntüsüne sıkıntısına beklide mutluluğuna ortak olamıyacağımız zamansız ayrılıklar yaşıyoruz. Öyle ayrılıklar geliyor ki insanı şimdi olmaz hayır olamaz dedirtiyor ama gelen bu yolculuk nasıl geldiği belli olmadığı gibi, gidişininde zamanı belli olmuyor. Hayata ve sevgiye dair ne umutlar kalıyor ne üzüntüler hepsi birer birer kaybolup gidiyor. Hadi gidiyoruz diyor Azrail alıyorsun yanına sevgilerini peşi sıra gidiyorsun. Ben gelemem daha işim var demek ne haddimize. Sana verilen onca zaman ne yaptın sorusunu duymak bile acıtırken içimizi… biz sadece gitmelere yanıyoruz. Ya giden neye yanıyor bilmiyoruz. Tek öğrenebileceğimiz onu nasıl hatırlamak istediğimiz. Hayata sımsıkı tutunmak ve hiçbir gönülde acı izi bırakmamak için çabalamaya çalışmak dilegiyle…


Yaralı Yurek
25.03.2009
00:13