Bu isimdeki,ilk yazdığım satırler...
Aslında sana ait,olmalıydı baba..
İşte yanılabildim ben de.
Afedersin babacığım,yanıldım.

Sen beni af edersin,değil mi babacığım?
Çünkü senden iyi kim bilebilir ki beni?
Senin sevgili kızındım.
Of baba...
Ah ah!
Keşke çok erken...
Kaybetmeseydim seni.

Babacığımdın.
Her şeyden evvel...
Ve lâkin...
Çok da güzel...
Arkadaştık..
Seninle babacığım.

Of baba!
İlk okulu bitirmiştim...
Tam o zaman..
Kavuşmuştuk seninle...
Hep beraberdik..
Yazıhanende..
Adliyede bile.

Sen türküleri severdin...
Bense şarkıları,daha çok..
Şu anda kulaklarımda,bir şarkı...
’Geç buldum,çabuk kaybettim.’
’Hicran oldu,hayat bana.’
’Ah,aldı kader...’
Ne yapayım?
Sensizlik öyle zor ki!
Bana daha da güç geliyor...
Bu son günlerde,babacığım.

Yine yanılıyorum,babacığım!
Bir an unuttum da,o yüzden...
Aslında!
İlk okul devremde de...
Her perşembe..
Balıkesir’den,Balya’ya,
Adliyeye gelirdin sen.

Adliyenin karşısındaki,
Kahvehanede...
Kasabamızın kaymakamı,
Bey efendi ile...
Beraber otururken görürdüm seni.
Çay içerdiniz.

İlk önce arkadaşlarımla...
Beraberken görürdüm seni..
Teneffüste...
Bir dakikalığına..
Arkadaşlar ile,
Balya pazarını...
Gezmeye çıkardık,
O zaman.

Hattâ,önce arkadaşlar...
Dürterlerdi beni..
Yani ben!
Bilirsin ya sen...
Çok ferfecir değildim.
Arkadaşlarım derlerdi ki;
Müfide bak!
Baban,kaymakam bey ile...
Orada.

Nasıl çok sevinirdim...
Dünyanın en büyük mutluluğu...
Senmişsin benim için,babacığım.
Yemin ederim...
Allah seni inandırsın.
Özür dilerim...
Zaten inanıyorsundur.
Halen de...
Benim için..

Ama öldün!
Ama neyse..
Allah aşkına!
İnsan olarak...
Öldü isen de,
Tek sevdiğim sensin.
Senden başka...
Sevgimi hak eden..
Olmadı baba.














15/02/2009/İZMİR
Müfide DECDELİ